در گوشه‌ای از خرابه‌های شهر همدان زیر سقفِ آسمان زندگی می‌کنند. اعتیاد تمام زندگی‌شان را سوزانده، ولی می‌گویند هنوز همدیگر را دارند؛ اینجا روی دیگری از چهره کدر و خاکستری اعتیاد است!
انتهای این جاده تاریک، سیاهی مطلق است، هر چه جلوتر می‌روی برگشت، نشدنی‌تر می‌شود…هر آنچه اعتیاد می‌گیرد به‌راحتی پس نخواهد داد.
راهی یکی از خرابه‌های محل زندگی تعدادی از معتادان می‌شویم، چهره اعتیاد در کنج این خرابه انگار مچاله شده است!
می‌گویند زمستان‌ها از سرما به قسمت سقف دار خرابه پناه می‌برند و تابستان‌ها باوجود گرمای طاقت‌فرسا این قسمت امنیت و آسایش بیشتری دارد. هیچ‌چیز در دنیا برایشان نمانده جز چند اسباب کهنه از زندگی قبلی و اعتیاد.
روز‌ها با جمع‌کردن ضایعات خرج اعتیاد خود را درمی‌آورند.
پرسیدم از این دنیا چه می‌خواهید؟ به چشمانم خیره شد و گفت «هیچ، ولی ما هنوز زنده‌ایم.»
عکاس: ایمان حامی خواه/ مهر
