واقعیت را بگویم خود را خبرنگار نمی‌دانم چون تفسیر هیچکدام از واژه‌های سوختن و ساختن و ماندن را نمی‌دانم و نمی‌دانم چرا باید سوخت و چرا باید ساخت و چرا باید ماند ، نمی دانم و ناخودآگاه در این مسیر ادامه می‌دهم و این  ادامه دادن  را  نیز دوست دارم.

خود را خبرنگار نمی‌دانم چون آگاهانه در آن قدم نگذاشتم .

زمانی را به یاد می‌آورم که اصلا تعریفی از خبرنگاری نداشتم و با این وجود دوست داشتم نوشته‌هایی که گاهی به برنامه‌های رادیو و تلویزیون یزد ارسال می‌کردم خوانده شود و یا نوشته‌ای که برای یکی  از نشریه‌ها نوشته بودم چاپ شود.

زمانی که سال ها پیش در دوران پس از دانشگاه زمانی که جویای شغلی بودم به آن مشغول شوم متنی برای یکی از برنامه های تلویزیونی صدا و سیما فرستادم و بی صبرانه منتظر خواندن آن متن از سوی گوینده بودم زمانی که مطلب  خوانده شد لحظه ای شاد از زندگی را گذراندم.

خبرنگاری را نیاموخته بودم ، تجربه ای از آن نداشتم و برای کسب اولین تجربه نوشتن در نشریه برای ایجاد سابقه شغل خبرنگاری که برای گرفتن مجوز رسانه لازم بود در سال ۷۸ اولین نوشته‌ام در روزنامه محلی « پیمان» یزد که آن زمان هفته نامه بود چاپ شد.

گفته های مسعود ارکان پیشکوست خبرنگاران استان یزد و مدیر مسوول روزنامه پیمان را هنوز به یاد دارم که از سختی های فعالیت در رسانه برایم گفت و  اینکه راه اندازی رسانه برایم سودی ندارد.

آن زمان خام بودم و اصلا فکر ضرر و زیان مالی نمی کردم فقط می‌خواستم کاری را برای خود دست و پا کنم.

خود را خبرنگار نمی‌دانم چون با وجودی که نوشتن را دوست دارم زمانی که دست روزگار از عرصه خبرنگاری و رسانه دورم کرد ، اصلا نمی‌دانستم چگونه مسیر فعالیت در این عرصه پیدا کنم ، البته تقصیری هم نداشتم .

آن زمان هنوز اینترنت را کامل نمی‌شناختم و به یاد می‌آورم در اوایل سال ۷۸  زمانی که در دفتر  سرپرستی‌ یکی از روزنامه‌های کشوری در یزد به صورت موقت مشغول به کار شدم شروع ارسال خبرها از طریق اینترنت بود که اصلا کنجکاو نشدم چگونه خبرها  ارسال می‌شود در حالی برایم تعجب برانگیز بود.

آن زمان بسیار خجالتی بودم ، حتی الان که بعد از ۱۴ سال از سال ۹۴ دوباره در عرصه رسانه قدم گذاشتم گاهی خجالتی بودن مانع از بیان خواسته‌هایم آن گونه که باید می‌شود.

من خبرنگار نیستم ولی خبرنگاری را دوست دارم و قدردان کسانی هستم که در این عرصه از آنها یاد می‌گیرم ، درس خبرنگاری نخواندم اما تجربه‌هایی اندوختم و برای اندوختن این تجربه قدردان مردم ، مدرسین روزنامه نگاری و ارتباطات در فضای مجازی و از سال ۹۷ تاکنون قدردان مسوولان و دبیران خبر در خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) هستم که فرصت کسب تجربه را برایم فراهم کردند.

من خبرنگار نیستم ولی خبرنگاری را آنقدر دوست دارم که مراقب نیستم که گاهی فرصت‌های طلایی هم صحبت شدن با فرزندانم را از آنها می گیرم ، گاهی چنان غرق در نوشتن می‌شوم که وقتی کارم تمام می‌شود با چهره ناراحت آنها روبه رو می‌شوم که صدایم کرده بودند و من نشنیده بودم.

آری من خبرنگاری را دوست دارم که با وجود بی توجهی‌هایم فرزندانم به یادم هستند و شادمانه برایم کیک روز خبرنگار می‌خرند ، خبرنگاری را دوست دارم چون گزارش تلاش‌ها و دست آوردها را می‌نویسم و تصویر می‌گیرم و به واسطه فعالیت در این حرفه حرف دل مردم را به گوش مسوولان می‌رسانم.

روز خبرنگار را به همه خبرنگاران و مدرسان رشته روزنامه نگاری و ارتباطات تبریک می گویم و از مسوولان می‌خواهم رفع مشکلات فعالان این حوزه از جمله ضعف در اطلاع رسانی برنامه‌های خبری و سایر مشکلاتی که بارها از زبان خبرنگاران مطرح شده و می‌شود را مورد توجه بیشتر قرار دهند.

فرخنده روز خبرنگار را به همه کسانی که سال ها پیش چراغ راهم برای ورود در عرصه رسانه بودند و همچنین به فعالان امروز این حوزه در استان یزد که اگر بخواهم نام ببرم در این یادداشت نمی گنجد ، روزتان  مبارک.

۱۷ مرداد ۱۳۷۷، «محمود صارمی»  خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) مستقر در شهر مزار شریف مرکز ولایت ( استان) بلخ در شمال افغانستان، به همراه هشت نفر از کارکنان سرکنسولگری ایران در این شهر توسط عوامل گروه طالبان شهید شدند.

تا مدت‌ها از سرنوشت این ۹ نفر خبری  نبود تا اینکه پیکرهای آنها یافت شده و در ۲۲ شهریور ۱۳۷۷ به تهران منتقل شد.

شورای فرهنگ عمومی کشور در اولین سالگرد این رخداد، هفدهم مرداد را به پاس قدردانی از این مقام «روز خبرنگار» نامید.