آرتین زهرابی؛ المپیک توکیو در حالی به کار خود پایان داد که صداوسیما هر روز طی برنامه ای این رقابت ها را تحت پوشش قرار داد؛ پوششی البته به مراتب ضعیف تر از تمام سال های گذشته...
از استدیوی صداوسیما در ایران بگیرید تا محلی که ژاپنی ها تلویزیون ما در توکیو تحویل داده بودند، شاهد گزارش های حتی قابل تحمل نبودیم و شگفت انگیز هم نیست که نه فقط ارگان رسانه ای رسمی کشور که حتی کمیته المپیک در اعزام خبرنگاران عملکرد ضعیفی داشت.
کار در رقابت های المپیک به جایی رسید که از روزهای نخست با بداهه گویی مجری ها درباره کیمیا علیزاده و تقبیح عملکرد او با لودگی های عجیب و غریب رسیدیم و هر چقدر منتظر ماندیم تا گزارشی جامع و کامل از المپیک و حواشی این رقابت ها ببینیم در واقع به در بسته خوردیم.
وقتی مدال آور ایران را در برنامه زنده تلویزیون دیدیم که مقابل سلسله سوالات بی ربط آقای مجری دست و پایش را گم کرده بود به یاد المپیک لندن در سال ۲۰۱۲ افتادیم که یکی از خبرنگاران اعزامی صداوسیما به این رقابت ها عادل فردوسی پور بود.
اگر گزارش های عادل را در گوگل سرچ کنید به این نتیجه می رسید که کار او و کوشش های میدانی اش در لندن، به طور کلی متفاوت با آنچه بود که در روزهای گذشته دیدیم؛ اما ظاهرا برای کمیته المپیک و صداوسیما سابقه، تجربه، کیفیت کار، محبوبیت و مقبولیت عمومی و ... کوچک ترین اهمیتی ندارد و نحوه اعزام ها و چینش خبرنگاران به هیچ عنوان برای المپیک مشخص نیست.
این بار حتی داد و بیدادهای احساساتی گزارشگر همیشگی کشتی هم مخاطبان المپیک را سیراب نکرد و مصاحبه های عجیب یکی دیگر از نیروهای اعزامی به توکیو نیز جز اینکه روی اعصاب بینندگان سوهان بکشد، حاصل دیگری نداشت.
نمی دانیم قرار داست واقعا چه اتفاق محیرالعقولی رخ بدهد تا سرانجام مسولان مربوطه برای رقابت های مهم ورزشی، سراغ گزارشگران و نیروهای خبری و تحلیلی باسابقه ای بروند که هرگز بر سفره این سفرهای خارجی ننشسته اند و همچنان مشخص نیست آیا در المپیک پاریس هم باید شاهد «شیر مادر و نان پدر حلالت باشه» باشیم یا اینکه سوالات بی ربطی مانند اینکه «تو چقدر وزنه می زنی اون چقدر می زنه» را ۴ سال دیگر باز هم بشنویم و از شدت خشم، سرمان را به دیوار بکوبیم؟
