به گزارش روز یکشنبه ایرنا، بر اساس اعلام دولت هند این کشور برای کاهش وابستگی به واردات پرهزینه نفت خام، دستیابی به ترکیب ۲۰ درصد اتانول با بنزین تا دو سال آینده را هدف‌گذاری کرده است.
روزنامه "ایندین اکسپرس" نوشت: هند به عنوان سومین واردکننده بزرگ نفت در جهان برای تأمین بیش از ۸۵ درصد نیاز خود به تأمین کنندگان خارجی تکیه دارد.
با توجه به گزارش دولت هند، این کشور قصد دارد تا پایان سال ۲۰۲۵، سالانه ۶ میلیون تن شکر را به تولید سوخت خودرو اختصاص دهد.
این مقدار، تقریبا تمام حجمی است که هند هم اکنون به عنوان دومین کشور تولید کننده شکر در جهان پس از برزیل، به جهان صادر می‌کند.
سال گذشته، دولت هدف رسیدن به ۱۰ درصد ترکیب اتانول با بنزین (۱۰ درصد اتانول با ۹۰ درصد گازوئیل) تا سال ۲۰۲۲ و ۲۰ درصد غلظت با اتانول را تا سال ۲۰۳۰ تعیین کرده بود. در اوایل سال جاری میلادی هدف گذاری برای ۲۰ درصد ترکیب به سال ۲۰۲۵ موکول گردید ولی ناگهان هدف گذاری یاد شده دو سال جلوتر افتاده است.
دولت مرکزی بدینوسیله دستور می‌دهد که شرکتهای نفتی، بنزین مخلوط شده با ۲۰ درصد اتانول را طبق مشخصات اداره استاندارد هند در کل ایالات این کشور بفروشند.
این طرح چندین مزیت برای هند دارد: آلودگی هوا را کاهش می‌دهد، از فشار سنگین واردات نفت بر اقتصاد هند می‌کاهد، مازاد تولید شکر در بازار داخلی را کنترل می‌کند و سرمایه گذاری در بخش روستایی را افزایش می‌دهد.
برای سایر جهان، این اقدام هند می‌تواند به افزایش تورم غذا منجر شود. هم اکنون به دلیل کاهش عرضه در نتیجه تغییرات آب و هوایی در برزیل، قیمت شکر در بازارهای جهانی به بالاترین سطح خود از سال ۲۰۱۷ تاکنون رسیده است. این اقدام هند می‌تواند قیمت غذا در بسیاری از کشورها را به شکل قابل توجهی افزایش دهد.
راهیل شیخ رئیس شرکت "میر کامودیتیز" گفت: این یک خبر خوب برای جهان است، زیرا هند مازاد شکر در بازارهای جهانی را کاهش خواهد داد. در صورتی که تقاضای جهانی برای شکر افزایش یابد، هند باید تولید نیشکر خود را افزایش دهد.
در سال جاری برای تهیه مقدار اتانول پیش بینی شده که در ماه اکتبر آغاز شد، هند قصد دارد ۱۰ درصد ترکیب اتانول با بنزین داشته باشد. برای دستیابی به نسبت اختلاط ۱۰ درصدی، ۴ میلیارد لیتر اتانول مورد نیاز است. در حالی که برای ترکیب ۲۰ درصدی تا سال ۲۰۲۳، ۱۰ میلیارد (۱۰۰۰ کرور) لیتر اتانول مورد نیاز است. صنعت قند (نیشکر) هند توانایی ۶ میلیون تن مازاد شکر را جهت تولید ۷ میلیارد لیتر اتانول مورد نیاز هدایت خواهد کرد، انتظار می‌رود اتانول باقیمانده از سایر دانه‌ها و بذرها (مانند ذرت) تولید شود.
"بلومبرگ" در این خصوص نوشت: دولت هند از شرکتهای تولید شکر این کشور خواسته است با احداث مراکز جدید به تولید اتانول متمرکز شوند.
اتانول یا الکل اتیلیک یا الکل میوه یک نوع ترکیب شیمیائی و قابل احتراق است که در نوشیدنی‌های الکلی با درصدهای مختلف یافت می‌شود. علاوه بر این در صنایع مختلف کاربرد فراوان دارد. این نوع الکل در عطرها و ادکلن‌ها و همچنین به عنوان سوخت از جمله در خودروها مصرف می‌شود.
سوخت اتانول بیشتر در آمریکا و برزیل مورد استفاده قرار می‌گیرد و این دو کشور در سال ۲۰۰۹ مشترکا ۸۹ درصد اتانول سوختی جهان را تولید کردند. هم‌اکنون در آمریکا بیشتر خودروها توانایی داشتن بیش از ۱۰ درصد سوخت اتانول (سوخت اتانول به اضافه سوخت اصلی) را داشته و در برخی ایالت‌ها و شهرهای این کشور، کاربری بنزین ۱۰ درصد اتانول‌دار اجباری شده‌است. در برزیل نیز از سال ۱۹۷۶ میلادی کاربرد آمیخته بنزین و سوخت اتانول اجباری شده و در سال ۲۰۰۷ در ارتباط با فرمول ۲۵ درصد اتانول و ۷۵ درصد بنزین به دارندگان خودروهای شخصی آگاهی‌های لازم داده شده است و علاوه بر این در سال ۲۰۱۰ برزیل با استفاده از بیش از ۱۰ میلیون دستگاه خودروی ویژه که توانایی کاربری سوخت اتانول به صورت مستقیم را دارند، به این کشور جایگاه ویژه‌ای در این زمینه داده است.
با توجه به تخمین‌های دولت هند، تولید موتورهای خودرو بر پایه اتانول در حمل و نقل عمومی بسیار مفید خواهد بود و به کاهش فشار اقتصادی ناشی از قیمت بالای سوخت در بازارهای جهانی کمک کرده و سالانه ۴ میلیارد دلار در هزینه‌های هند صرفه جویی خواهد کرد.
این طرح همچنین یارانه‌های دولتی هند برای صادرات شکر را تا ۵۰۰ میلیون دلار کاهش خواهد داد. دولت هند به شرکتهای تولید کننده شکر کمک می‌کند تا بتوانند محصولات خود را با قیمتی رقابتی در بازارهای جهانی بفروش برسانند و قیمت این محصول در بازارهای داخلی را کنترل کنند. درهمین حال کشورهایی چون برزیل و استرالیا به عنوان رقیبان هند در تولید شکر، نسبت به یارانه‌های دولت هند، به سازمان تجارت جهانی شکایت کرده‌اند.
انتظار می‌رود صادرات شکر هند در سال جاری ۶.۵ میلیون تن باشد که یک رکورد تازه است.
به نظر می‌رسد که هند بویژه بعد از آثار و پیامدهای اقتصادی ناشی از موج دوم پاندمی‌کرونا، برنامه جایگزینی سوخت‌های فسیلی را با جدیت بیشتری در پیش گرفته و حتی جلوتر از برنامه‌های پیش بینی شده، خواهان دستیابی سریعتر به اهداف ملحوظ در سیاست‌ها و خط مشی‌های انرژی بویژه انرژی‌های تجدید پذیر می‌باشد.
