به گزارش خبرنگار ایرنا، این مجموعه که شامل ۴۰ شعر در ۸۴ صفحه است، برای نوبت اول در سال جاری با قیمت ۴۰ هزار تومان و تیراژ یک هزار نسخه، از سوی نشر سرانه منتشر شد که حروف‌چینی و صفحه آرایی آن را «هستی مرادی» و طراحی جلد آن را «فاطمه یزدانی‌فر» انجام داده است.

هرگز به دنبال سرودن شعر نبودم

بازوند که سال ۷۷ در کرمانشاه متولد شد روز سه‌شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد آنچه که از دوران طفولیتم به یاد دارم تنها تصویر مادرم است تنها دوست و یاورم از بچگی تا الان بوده و هست؛ در زندگی من فراز و نشیب‌های بسیاری وجود داشت، من فرزند طلاق هستم و تقریبا نصف عمرم را در شهر ایلام و نصف دیگرش را در کرمانشاه سپری کردم.

وی ادامه داد: اگر بخواهم از شخصیت دوران نوجوانیم بگویم چند ویژگی شاخص وجود دارد که معرف حالات و احوالات آن دوران من است. آنچه به خاطر می‌آورم و دیگران درباره من می‌گویند این است که پسری بازیگوش بودم، گاهی اوقات منزوی و فروپیچیده در خود و گاهی طناز و اهل معاشرت، آنچه که بیشتر به چشم خودم می‌آید این است که من «کسی» بودم به دنبال «چیزی»!   در دوران نوجوانی تحت تاثیر پدرم و سلیقه‌ی درونی خود به شعر و ادبیات علاقه‌مند شدم.

این شاعر کرمانشاهی گفت: هرگز به دنبال سرودن شعر نبودم و به شخصه بیشتر علاقه به نویسندگی و فلسفه داشتم اما تقدیر گویا اصرار داشت نام مرا به شعر گره بزند و اینگونه بود که در سن پانزده سالگی طی یک اتفاق و اتصال درونی با ساحت شعر و صاحب شعر، نصف شبی به درد شاعری مبتلا شدم.

بازوند با اشاره به اینکه در همان سن و در همان روزها ایران را به مقصد سوئد ترک کردم و در کشوری جدید به کار قدیم مشغول شدم افزود: شاعری را نه به دلخواه بلکه به اجبار نیرویی که از درونم فوران می‌کرد ادامه دادم؛ در کنار علایق شخصی به تحصیل در رشته‌ای متفاوت مشغول شدم و مشغول هستم.

وی گفت: بیشتر اشعارم در قالب غزل و شعر سپید سروده شده‌اند و فضایی بسیار متفاوت از هم دارند. نوشتن مجموعه‌ی کابوس‌های ایرانی اولین تلاش من برای گام نهادن در قلمرو فرهنگ و ادب ایران بود که به لطف خدا و یاری دوستان و نزدیکانم با موفقیت همراه بود.

در زمان حاضر در کرمانشاه سروون شعر دغدغه بیشتر کسانی است که قلم در دست دارند و وقت و انرژی و حوصله خود را را در مسیر ارتقاء ادبیات این دیار به کار می‌گیرند. این در حالی است که ادبیات به شعر محدود نمی‌شود.

 ادبیات شامل داستان کوتاه و بلند و نیز نمایشنامه هم می‌شود. متاسفانه بر خلاف شعر، داستان سرایی و ناخشنودتر از آن نمایشنامه از وضعیت مناسبی برخوردار نیست. دلیل آن نیز قدمت طولانی شعر سرایی نسبت به دو مقوله‌ی دیگر است.

 وجود شاعران بزرگ و نامداران ادبیات فارسی که تعداد آنان کم نیست شاید دلیل دیگری بر ایجاد انگیزه برای سرایش شعر در میان مردم ماست ولی باید چشم ها را باز کرد و جور دیگری هم باید نگریست. همچنانکه گرایش شاعران ما از کهن سرایی به سرودن شعر نو گراییده، نیاز است که سمت و سوی ژانرهای دیگر ادبی هم گرایش پیدا کند.