تصمیم گیری ها در مورد کادر فنی تیم ها در فوتبال ایران فنی نیست. به عبارت ساده تر مربیان بر اساس کارنامه انتخاب نمی شوند و خیلی از لابی ها در انتخاب ها تاثیر گذار است. مربی ای که تیمش در حال سقوط بود و به لطف پیروزی تیمی در برابر تیم دیگر در جدول بازی ها باقی ماند هدایت تیمی را برعهده می گیرد که فصل گذشته یکی از تیم های قابل احترام مسابقات بود. بدون شک اگر این اتفاق در فوتبال حرفه ای رخ می داد آن مربی حتی مجبور می شد یک فصل در لیگ پایین تر کار کند تا دوباره به لیگ حرفه ای برگردد.
این تنها مورد عجیب در فوتبال باشگاهی ایران نیست. مربی ای که فصل گذشته به همراه فولاد قهرمان جام حذفی شده در شروع فصل جدید تیم ندارد! او باید منتظر بایستد تا ببیند کدام تیم نتیجه ای که می گیرد باب میل اعضای هیات مدیره نیست و آن وقت دوباره وارد گود شود. همین جواد نکونام جای خود را با کدام مربی داده است؟ عبدالله ویسی که فصل گذشته به همراه خیبر خرم آباد نتوانست به لیگ برتر صعود کند و در نهایت جای خود را به محسن عاشوری داد.
چرخه تغییر مربیان در فوتبال باشگاهی ایران چه در لیگ برتر و چه در لیگ یک معیوب است و تنها اگر عملکرد فنی مربی موجب تصمیم گیری در این زمینه می شد این اتفاقات رخ نمی داد و به طور حتم فوتبال باشگاهی ایران اکنون شرایط بهتری داشت. محمود فکری مربی ای که فصل گذشته با استقلال قرارداد امضاء کرد هم بدون تیم است! سوال اینجاست او اگر مربی خوبی است چرا بیکار است و اگر مربی خوبی نیست چرا هدایت استقلال به او محول شد؟ همه این ها نشان می دهد لابی بیشترین نقش را در انتخاب سرمربی به خصوص در لیگ برتر دارد. طوری که همواره تیم های خوب به یک مربی خاص پیشنهاد می شود در حالی که سال های سال است هیچ عنوان در فوتبال ایران به دست نمی آورد و شاید خودش هم از یاد برده است آخرین بار کی و چه وقت جام گرفت.
