عصر ایران؛ سروش بامداد- چندی است که «هویج» قیمتی هم سنگ میوه‌های پرطرفدار پیدا کرده تا جایی که این سبزیِ شیرین یا غدۀ خوراک یپُر خاصیت که مدتی از سبد خانوار بیرون افتاده بود حالا با قیمت 14 تا 15 هزار تومان در میدان های میوه و تره بار و 18 تا 20 هزار تومان در میوه فروشی ها رنگ نارنجی خود را به رخ می‌کشد.

  گرانی ناگهانی هویج در وهلۀ اول می‌تواند ناشی از افزایش شدید تقاضا به خاطر بیمار‌ی کرونا باشد. چون هم کسانی که بیم دارند مبتلا شوند و هم دچار شدگان روزانه دست کم یک یا دو لیوان آب هویج می‌ نوشند اگرچه باید مراقب باشند مصرف زیاد، قند خون آنان را افزایش ندهد.

  همچنین می تواند به سبب میل به عرضه در کشورهای همسایه با توجه به دریافت دلار و محاسبه با این ارز باشد یا جدای این دو به کرایۀ حمل ربط دهیم یا اصلا هویج هم یک محصول کشاورزی است و مشمول افزایش قیمت می شود.

  هر چه باشد و اگرچه یکی دو روزی است به میدان های میوه و تره بار بازگشته اما این هویج آن هویج سابق نیست چون کمی تا قسمتی قیافه می گیرد!

  با این نگاه، هویج، خوش شانس است چون از جمع سبزی ها خارج شده وبه میوه ها پیوسته است. اگر چه متخصصان تغذیه در رژیم های غذایی همواره منظور می کردند و جایگاه خاصی برای او قایل‌اند.

  از منظری دیگر اما بدشانس است. چرا؟ چون قیمت تصاعدی آن با شروع به کار دولت آقای رییسی هم زمان شده و خبرنگاران تلویزیون سراغ این موضوع نمی روند و با ذره بین هم یک خبر و گزارش منفی در اخبار ساعت 14 سیما پیدا نمی کنید و شهرت لازم را پیدا نکرده است.

  تصور کنید اگر این اتفاق در دولت قبل افتاده بود چند گزارش دربارۀ هویج در تلویزیون پخش می شد و آقای حسینی بای با چه حرارتی اندر نیاز مردمان به هویج سخن می گفت و اگرچه بعید نبود در مقام تحقیر از گرانی آن ابراز شگفتی شود اما در صعود جای مرغ می نشست و خبرسازتر می شد. با این نگاه هویج، بدشانس است!