به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما ، روزنامه ایندیپندنت در گزارشی نوشت: حافظه بلند مدت به دو دسته تقسیم می‌شوند: حافظه مبتنی بر واقعیت، مانند نامها، مکان‌ها و رویداد‌ها و حافظه غیرارادی (غریزی) مانند احساسات یا مهارتها.
دانشمندان معتقدند حافظه غریزی را می‌توان تغییر داد و چنین تحقیقاتی می‌تواند به افرادی که از اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) رنج می‌برند، کمک کند.
دانشمندان دانشگاه کمبریج دریافتند که وجود پروتئین "شانک" (shank) به عنوان پشتیبان برای گیرنده‌هایی عمل می‌کند که میزان قدرت ارتباط بین نورون‌های مختلف را تعیین می‌کند و در نتیجه ممکن است تعیین کند که آیا می‌توان خاطرات را با استفاده از مسدود کننده بتا پروپرانولول تغییر داد یا خیر.
اگر این پروتئین تخریب شود، خاطرات قابل تغییر می‌شوند -اگرچه دانشمندان هنوز دقیق نمی‌دانند که آیا این پروتئین در تجزیه حافظه نقش دارد یا این که محصول واکنش عمیق تری است.
در سال ۲۰۰۴، دانشمندان در نیویورک توانستند حیوانات را با پروپرانولول درمان کنند تا به آن‌ها کمک کند یک آسیب آموخته شده را فراموش کنند، اما تکرار نتایج آن دشوار بوده است.
در این آزمایش جدید، موش‌ها آموزش دیدند که بین یک کلیکر و یک شوک الکتریکی ملایم ارتباط برقرار کنند، بدین ترتیب آن‌ها این کلیکر را با ترس ارتباط می‌دادند، همانند شیوه‌ای که ایوان پاولوف سگ‌ها را شرطی کرد. این خاطره با استفاده از این کلیکر برای موش‌ها یادآوری می‌شد و سپس بلافاصله پروپرانولول برای آن‌ها تجویز شد.
بر خلاف آزمایش‌های قبلی، دانشمندان فراموشی را در این موش‌ها گزارش نکردند، اما از وجود پروتئین شانک برای تعیین اینکه آیا آن‌ها بی ثبات شده بودند یا نه، استفاده شد. اینگونه نشده بود.
دکتر امی میلتون سرپرست این تحقیق گفت: "این‌ها مکانیسم‌های واقعا پیچیده‌ای هستند و ما باید در نظر داشته باشیم که این نحوه کار مغز حیوانات است. مغز انسان‌ها مشابه است، اما بسیار پیچیده‌تر است. "
او افزود: "ما نمی‌بینیم که این منجر به نوع وضعی شود که در فیلم‌ها نشان داده می‌شود، که در آن قهرمانان می‌توانند خاطرات را برای پاک کردن انتخاب کنند,، اما امیدواریم که با گذشت زمان بتوانیم عواملی را که باعث تغییر خاطرات در حیوانات می‌شود، شناسایی و آن‌ها را برای بیماران انسانی ترجمه کنیم. با این حال، ما فراموشی را که در گذشته پس از این مداخله گزارش شده بود، مشاهده نکردیم. سپس ما از وجود پروتئین شانک برای تعیین اینکه آیا خاطرات در وهله اول ناپایدار شده اند یا نه، استفاده کردیم و متوجه شدیم که چنین نبوده است. "
