راستش این است که بعد از تنش رخ داده بین دراگان اسکوچیچ و مهدی طارمی، میشد انتظار داشت هر یک از بازیکنان تیم ملی به میانجیگری بپردازند و سعی در جمع کردن غائله داشته باشند.
مثلا این انتظار از احسان حاجصفی بهعنوان کاپیتان تیم ملی میرفت، همینطور علیرضا جهانبخش که معمولا در این موارد فعال است. کریم انصاریفرد یا وحید امیری و چند نفر دیگر هم جزو باتجربههای تیم ملی هستند و عجیب نبود اگر وارد معرکه شوند. سر علیرضا بیرانوند و شجاع خلیلزاده هم که درد میکند برای همین چیزها.
با این حال کمتر کسی انتظار داشت سردار آزمون با یکی از پختهترین مصاحبههای عمرش در این مسیر گام بردارد.
حقیقت آن است که مصاحبه صلحجویانهای که بعد از این ماجرا از سردار آزمون منتشر شد، بسیار غافلگیرکننده بود. او اظهاراتی داشت که تکتک کلماتش در آن پخته و فکر شده بهنظر میرسید؛ از پرداختن به آفت «ترجمه» بین چند زبان تا اشاره به نقش کادر فنی تیم ملی در موفقیتهای اخیر.
اظهارات سردار آب سردی بود بر یک آتش سوزناک و مخرب. ارزشمندتر از این اما، حلول نشانههای رشد و پیشرفت در مهاجم تیم ملی کشورمان بود. کسی که امروز این حرفها را میزند، همانی است که بعد از انتقادها نسبت به عملکردش در جامجهانی از تیم ملی خداحافظی کرد.
اینکه سردار از آن نقطه به اینجا رسیده، بسیار قابل ستایش و نویدبخش است. به هر حال تیم ملی در سالهای آینده باید برای کاپیتانی امثال او آماده باشد و چنین بلوغ شخصیتی محسوسی، بسیار ضروری است.
