به گزارش خبرنگار مهر، این نشست به‌همت قطب علمی شعرپژوهی فرهنگ عامه و باهمکاری معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه شیراز، انجمن ترویج زبان و ادبیات فارسی (شعبه فارس)، معاونت فرهنگی دانشکده ادبیات و علوم انسانی و مرکز پژوهش‌های زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز با حضور جمعی از ادب‌دوستان و پژوهشگران ترتیب یافت، چهارشنبه شب به‌صورت مجازی برگزار شد.
علی‌حسن سهراب‌نژاد، پژوهشگر فرهنگ عامه سخنران و محمود رضایی دشت‌ارژنه، دانشیار دانشگاه شیراز، دبیر این نشست بودند.
سهراب‌نژاد در ابتدای این نشست با توضیحاتی مقدماتی درباره‌ی ایلام و زبان و فرهنگ آن پرداختە و بیان کرد: ایلام امروز بخشی از عیلام، (ایلام باستانی)، است کە مکان‌های باستانی مهرجان کدک، سیروان، سیمرە و اریوجان باستانی در آن قراردارد.
وی ادامه داد: زبان عمدە مردم ایلام، گویش‌هایی از زبان کُردی است و لَکی و لری و عربی نیز در بخش‌هایی از این استان رواج دارد.
به‌گفته‌ی وی زبان کردی بنابر تحقیقات زبان‌شناسانی مانند مینورسکی، لازار، بنونیست، ارانسکی و اشمیت در زمرە زبان‌های ایرانی و بە‌گفتە ارانسکی در حکم پدر زبان دری است.
سهراب‌نژاد ادامه داد: گویش‌های عمدە آن را در ایران بە سە دستە‌ی شمالی (کرمانجی)، میانی (سورانی)، و جنوبی (کلهری، فیلی، لکی و گورانی)، تقسیم بندی کردە‌اند.
وی بعداز بحثی دربارە اهمیت بومی سرودەها و توجە بە بررسی خطی تاریخی و تکوینی پدیدەهای هنری و ادبی و فلسفی، بە طبقەبندی فرمی و محتوایی، بومی سرودەهای ایلامی پرداخت.
این پژوهشگر، بومی‌سرودەهای ایلامی را از نظر فرم و شکل بە سە دستە قابل تقسیم دانست که شامل مفردات (هورە، مور، پاوە موری و…)، قطعات یا پارە‌شعرها؛ (مثل‌ها و چیستان‌های منظوم، کلەبادها، اشعارشاعرانی کە دیوان آن‌ها چاپ شدە است مانند: ارکوازی، شاکە وخان منصور، میرنوروز، امیدی، آرام و…شاعرانی کە اشعار آن‌ها چاپ نشدە مثل محمدی، باوانە و…) و سوم منظومەهای شعری (نادرنامە، خورشیدخاور، خورشیدخرامان، شیرین و فرهاد و…) است.
وی ازنظر محتوایی نیز بومی‌سرودەها را بە اشعار سوگ (موریاچمری، پاوە موری، سرور (نیتوانم بر، باران باران و…)، کارسرودها (شکار، بیت مشکە، و…)، لالایی‌ها (لاوە لاوە)، سرگرمی (دم خلتنکها، چەوچەو…)، شعرآیینی (کلەبادومناجات) و منظومەهای حماسی و عاشقانە کُردی دستەبندی، توصیف و تحلیل کرد.
سهراب‌نژاد بومی سرودەهای کُردی ایلامی را از مناظر مختلف: جامعە شناختی، روان‌شناسی، اسطورە شناختی، زبان‌شناسی و ادبی و بلاغی قابل توجە و دارای اهمیت دانست.
