بچه که بودیم، بزرگ ترها، برایمان قصه می گفتند. قصه‌های خوب برای بچه های خوب. قصه‌های آن روز دیرین، خوب و شیرین. برنامه کودک تلویزیون هم، در لابلای داستان شخصیتهای کارتونی - که همیشه خدا دنبال مادرشان می گشتند تا ما دهه شصتی های زیادی سرخوش هم بدانیم بدبختی چه مزه ای دارد- داستانهای قشنگی برایمان پخش می کرد که گذشت زمان نشان داد مثال های عینی هم دارند.
یادم است تلویزیون کارتون پدر و پسری را پخش کرد که با الاغ خود به سفر رفتند. آنها، با شادمانی به دنبال آن زبان بسته به راه افتادند. اما هنوز چند قدمی نرفته بودند که یکی پیدایش شد و سرزنششان کرد که چرا با وجود اینکه مرکبی دارند سوارش نمی شنوند. پدر سوار الاغ شد. اما کمی جلوتر، یکی گفت : عجب مرد بی رحمی! خودش سوار و پسرش پیاده است. این بار پسر سوار الاغ شد. اما باز هم دیگری گفت: چه بچه بی‌ادبی! خودش سوار و پدرش پیاده است. وقتی هم هر دو سوار آن حیوان شدند کسی پیدا شد و به آنها اعتراض کرد که عجب آدم های بی انصافی هستند که دو نفری سوار آن حیوان بی زبان شده اند. دست آخر، پدر و پسر، آن حیوان را به دوش کشیدند و مضحکه شدند. القصه، مردم از طعنه و سرزنش دست برنداشتند.
حالا حکایت دولت و مسکن است. عده ای تا وقتی دولت برای تامین مسکن اقشار کم درآمد،برنامه منسجمی نداشت، می گفتند که این دولت ، بی خیال مردم است. وقتی دولت در چارچوب طرح مسکن اقدام ملی، شهر امیر کبیر اراک را برای تامین مسکن قمی ها در نظر گرفت، بعضی مانند آقای سخنگوی شورای شهر، به این تصمیم اعتراض کردند. وقتی دولت زمین ۴۸ هکتاری پردیسان را برای احداث مسکن ملی انتخاب کرد، باز هم افرادی مانند جناب سخنگو زبان به انتقاد باز کردند که دولت دبه کرده و زمینی را که برای ساماندهی بافت فرسوده مرکز شهر در نظر گرفته بود، به طرح مسکن ملی اختصاص داده است.
اما پرده آخر ماجرا هیجان انگیزتر شد. آنگاه که دولت تصمیم گرفت ۵۶۰ هکتار از زمینهای حریم شهر را برای اجرای طرح مسکن اقدام ملی به محدوده، الحاق کند، غوغا به پا شد. یکی در یک سخنرانی چند دقیقه‌ای، از هر دری سخنی گفت و با ربط دادن مسائل بدون ربط، بارها، به استاندار خطاب کرد. آن دیگری گفت اینکه یک نفر تصمیم بگیرد و دیگران حق اظهار نظر نداشته باشند، قرون وسطایی است و لابد خود به عمق کلامش آگاهی داشت. و جالبتر آنکه، کسانی که روزی به اشاره رییس‌جمهور پیشین، با همه توان کمک کردند جنازه ای به نام منوریل روی دوش شهر قم بماند، امروز درباره ضرورت بررسی‌های کارشناسی، افاضه می کنند. آن جماعت نشستند و گفتند و برخاستند اما هیچ کدامشان به این سوال ساده پاسخ نداد که دولت بالاخره از کجا برای تامین مسکن هزاران شهروند متقاضی، زمین تهیه کند؟/
