آن‌طور که قدیمی‌ها تعریف می‌کنند هنگامی که جمعیت کن افزایش پیدا کرد، منبع آب کوچک محله، پاسخگو نبود. بنابراین، تعدادی از بزرگان و اعضای شورا تصمیم گرفتند که منبع آب جدیدی را برای آبرسانی به اهالی محله تهیه کنند. پس از مدتی منبع بزرگی به مبلغ ۲۷۰ تومان خریدند از چند آهنگر زبده خواستند تا منبع را نصب کنند اما آهنگرها از عهده کار برنیامدند.

برای همین، مرحوم «غلامحسین کاشانی» و تعدادی از اهالی سراغ سازمان آب رفتند. چون این سازمان در کل کشور، پیمانکارانی را برای نصب منابع آب داشت. در آنجا فردی به شورا معرفی می‌شود، اما وقتی آن فرد منبع را می‌بیند، می‌گوید: «تابه حال بزرگ‌ترین منبع آب در اختیار ارتش بوده است که ۴۵۰ هزار لیتر ظرفیت دارد. اما این منبع خیلی بزرگ است و بیشتر از یک میلیون لیتر آب می‌گیرد. چون این منبع نقشه ندارد، نمی‌دانیم برایش باید چقدر پی بکنیم.» به گفته اهالی، مرحوم کاشانی به او گفته بود که شما حداکثرها را در نظر بگیر و من ۲ برابر برایت پی ایجاد می‌کنم و با موافقت کارشناس، پی‌ریزی ۵ متری برای پایه‌های منبع آغاز شد.

پس از پی سازی، پیمانکار سازمان، لوله‌ها را به هم وصل کرد و اوایل دهه ۶۰ منبع آب راه افتاد و وارد لوله‌ها شد. یکی از نکات جالب این منبع، پرشدن آن بدون نیاز به پمپ بود. چون منبع ۳‌متر بالاتر از خروجی آب قنات قرار داشت و آب به روش مرکز ثقلی، منبع را پر می‌کرد. با این طراحی نه تنها اهالی برای استفاده کردن از پمپ، پولی پرداخت نمی‌کردند، بلکه با قطع برق، همچنان آب داشتند.