به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، شماره ۱۷۰۷ سروش منتشر شد؛ یادداشت ها شامل «تبلور معراج اندیشه پاک اسلامی در بسیج» و «صنعت ملی نت» و چهره ها و خبرها با مطالبی تحت عنوان «سلمان، جذاب تر از مختارنامه»، «سهم کم سینما در دیپلماسی»، «پای ثابت اخبارم!»، «روزهای شلوغ خانم بازیگر»، «خوش رکاب سرپا شد»، «خداحافظی با کارتونیست مشهور»، «بازی در نقش مهدی باکری»، «خانه نشینی مرد دیدنی ها»، «آقای قاضی»، «هشتمین خندوانه» از جمله بخش های این شماره هستند.
«داستان یک سرجوخه» به قلم علیرضا ملوندی روزنامه نگار، «روزگار درس و جوانی» نگاهی به سریال های تلویزیونی به مناسبت روز دانشجو، «اصیل مثل زعفران ایران» با موضوع نقاط قوت سریال زعفرانی، «اجتماع عناصر دوست داشتنی» حسام محمودی و چند و چون ایفای نقش در زعفرانی، «سختی کارهای طنز...» هادی کاظمی و تجربه ایفای نقش با گریمی متفاوت در زعفرانی، «فیلمنامه تقوایی، نظیر نداشت» مرور خاطرات کوچک جنگلی از زبان جمشید گرگین، «...به خاطر مردم» عیارسنجی سریال کوچک جنگلی در گذر دوران، «بی اعتقادی موسمی به افکار ذهنی» گفته های قربان نجفی از حضور در سریال سرجوخه، «جذابیت تماشای آدم های خاکستری» روایت پیام احمدی نیا از سریال سرجوخه، «پای امنیت در میان است» چرا سرجوخه به یکی از سریال های مخاطب پسند بدل شد نیز مطالب بخش رسانه را تشکیل می دهند.
سرویس سینما با مطلبی از علیرضا مرادی- روزنامه نگار و دبیر این سرویس با عنوان «بخت سه باره» آغاز می شود. در این مطلب آمده است:
بیش از ۱۰ سال پیش بود که تشکیل شورایی عالی برای سینما بر سر زبان ها افتاد، شورایی که ریاست شخص رئیس جمهور بر آن مهمترین وجه تمایز آن با سایر شوراها در حوزه فرهنگ و هنر بود. یازدهمین معاون امور سینمایی کشور مهرماه ۸۸ از جلب نظر رئیس جمهور برای حمایت همه جانبه از سینما و سینماگران ایرانی گفت و تشکیل این شورا را اقدامی در راستای تعالی سینمای کشور و ارتقای جایگاه آن توصیف کرد. شورایی که سرانجام پس از مدتی به تصویب هیات دولت رسید و معاونت سینمایی وزیر ارشاد، نماینده رئیس جمهور، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، رئیس صدا وسیما، نماینده صنوف مربوط به سینما و پنج سینماگر اعضای آن بودند.
شورای عالی سینما در آن سال ها چندبار با حضور رئیس جمهور تشکیل جلسه داد و جلسات تخصصی خود را نیز در جهت رفع مشکلات و موانع پیش روی سینماگران و سینمای ایران و تحقق اهداف مذکور در آیین نامه مصوب شورایی گرفت، اما عمر این شورا کوتاه بود و پس از روی کار آمدن دولت یازدهم دیگر روی خوشی از مدیران فرهنگی وقت ندید و سرانجام رای به انحلال آن داده شد.
حالا در قرن جدید، بخت بار دیگر به شورای عالی سینما رو کرده و این بار مدیران سینمایی دولت سیزدهم خبر از راه اندازی مجدد آن می دهند، خبری که با توجه به اهمیت آن برای سینما و سینماگران ایرانی، سروش را بر آن داشت تا بخشی از صفحات سینمایی این شماره را به بررسی چند و چون شورای عالی سینما در آستانه تولید دوباره اختصاص دهد.
«پایان باز یک شورای عالی برای سینما» نوشته نیما داورزنی روزنامه نگار، «همه آنچه که باید از شورای عالی سینما بدانید» نوشته سمیرا افتخاری، «درنگی بر مفهوم رهایی در سینما» از دکتر محمدحسن شاهنگی منتقد سینما و استاد دانشگاه، «مشکل سینما مدیران نیمکت نشین هستند» نوشته بختیاری گمنام در گفت و گو با سعید مستغاثی منتقد و عضو شورای پروانه ساخت، «پاییز رنگارنگ با حکم های متنوع» سمیرا افتخاری، «شورای عالی سینما حل مشکلات تاریخی سینما یا یک تشکل بی فایده» گفتگو با طهماسب صلح جو منتقد سینما به قلم نیما داورزنی، «فرهادی قهرمان یا ضد قهرمان» نگاهی به کارنامه یک فیلمساز پرحاشیه به قلم هادی مرادی، «شورای عالی سینما، دولتِ فرهنگی در سایه» گفتگو با جهانگیر الماسی به قلم هادی مرادی، «رویای ناتمام فتحی رنگ پرده می بیند؟!» نگاهی به سرنوشت مست عشق به بهانه بزرگداشت جلال الدین محمد بلخی به قلم سمیرا افتخاری، «اسکار؛ جایزه ای در قواره های نوبل» از دیگر مطالب بخش سینما هستند.
در بخش فرهنگ و هنر نیز مطالبی به عناوین «کارنامه خوش» نگاهی به آثار پژوهشی در سروش به قلم زینب مرتضایی فرد روزنامه نگار و نویسنده، «انتشار هزار و پانصد پژوهش در چهار و نیم دهه» نوشته طاهره محمدی روزنامه نگار، «از روزگار جوانی» گفتگو با مجتبی رحماندوست پیرامون چگونه پژوهشگر شدن، «مصائب تولید کالایی علم!» گفته های دکتر صادق رشیدی در پایخ به مشکلات پژوهش در ایران چیست؟، «این جا چراغی روشن است» مروری کوتاه بر برخی از آثار پژوهشی موفق انتشارات سروش، «به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی...» گفت وگو با مهرداد موسوی خوانساری درباره تاثیر فرهنگ و هنر اصفهان بر روند هنر در ایران نیز مطالب این بخش را تشکیل می دهند.
شماره ۱۷۰۷ ماهنامه سروش به مدیر مسئولی سیدصادق رضایی و سردبیری مرتضی بیات و معاون سردبیری سینا علیمحمدی در ۶۴ صفحه منتشر شده است.
