به گزارش روز دوشنبه گروه فرهنگی ایرنا از شورای دبیران هشتمین دوسالانه مجسمه سازی محمد مهدی صنعتی افزود: هشتمین دوسالانه ملی مجسمه سازی تهران در شرایطی برگزار می شود که تحت تاثیر وقایع یکی دوساله اخیر فراز و نشیب های بسیاری را پشت سر گذاشته است. شرایط سختی که گاهی تا مرز توقف برگزاری پیش رفت، اما سرانجام با ممارست و پایداری شورای سیاستگذاری و دبیران انجام گرفت. چالش هایی که دوسالانه در مواجهه با وقایع پیش آمده سال گذشته و فراگیری کرونا با آن مواجه شد نیاز به بررسی و تحلیل دارد تا در حافظه تجسمی ما ثبت شود.
این عضو شورای دبیران هشتمین دوسالانه مجسمه سازی ادامه داد: دوسالانه ملی مجسمه سازی تهران به عنوان مهم ترین و جامع ترین رویداد حوزه تخصصی مجسمه سازی و حتی تجسمی کشوربه شمار می رود. دوسالانه ها محل ارائه بیانیه های هنری و میدانی برای بروز ایده های جدید و پیشرو و فرزند صالح و خلف جامعه تجسمی هستند.
او افزود: این فرزند سنین نوجوانی و جوانی خود را طی می کند و از این جهت، صیانت و نگهداری از آن از مهم ترین وظایف انجمن های هنری است. طبیعی است که دوسالانه ها، کم یا زیاد در نحوه ارائه از نقاط ضعف، مشکلات و معایبی برخوردار هستند، اما نقد به عملکرد نباید دانسته یا نادانسته به نقد غیرمنصفانه بنیاد وجودی دوسالانه بیانجامد یا آسیب و لطمه ای جبران ناپذیر بدان وارد کند. بلکه درست آن است که با همیتی جدی و بالغانه آسیب شناسی کنیم و به جای تخریب ترمیم کنیم تا در جهت بالندگی و رشد دوسالانه ها کوشا باشیم.
صنعتی ادامه داد: مساله قابل تامل دیگر چگونگی حساسیت جامعه هنری و هنرمند در واکنش نسبت به اتفاقات پیرامونی خود است. اگر بخواهیم واکاوانه با این موضوع برخورد کنیم، با دو نوع کنش مواجه هستیم: کنش فردی و کنش جمعی. به گمان من کنش های فردی در مقابل مسائل اجتماعی، سیاسی و غیره عمدتا کم ثمر و فاقد کارکرد اجتماعی و تاثیرگذاری بوده و معمولا به کناره گیری و نهایتا به حذف و سوخت خود هنرمند به عنوان یک سرمایه ملی می انجامد.
او افزود: در حالی که یکی از وظایف نهاد های مستقل و تخصصی هنر همانند انجمن های تجسمی، حفظ سرمایه های انسانی و هنری است که باید در مقابل نهادهای دولتی و خصوصی که صاحب قدرت و ثروت هستند به صیانت و حفاظت از این سرمایه های خود بپردازند. بی شک با ایجاد میادین و خاستگاه های متناسب با حوزه و توان و تخصص هنرمندان، فضایی برای کنش های جمعی شکل می گیرد. از جمله این میادین برگزاری دوسالانه است. دوسالانه ها از پتانسیل های لازم برای ایجاد یک گردهمایی هنری و شکل دادن به یک کنش جمعی برخوردار هستند و می توانند به فضایی برای کارکرد اجتماعی هنر نیز تبدیل شوند.
این عضو هیات مدیره انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران گفت: شاید بتوان سه فاکتور مهم برای اولویت کنش های جمعی در مقایسه با کنش فردی را بر شمرد: اول این که کنش های فردی هیچ گونه تغییری در ماهیت و رویکردهای نهادهای دارای قدرت و ثروت ایجاد نمی کنند، دوم آنکه منجر به حذف هنرمند و از بین رفتن این سرمایه فرهنگی می شوند و سوم اینکه رفتار غیر جمعی باعث ضعیف و شکننده شدن جامعۀ همسو و هم نظر هنری می شود و در نتیجه آن نهادهایی رسمی یا رویداد ها و جشنواره هایی موازی شکل می گیرند که هر چند در ماهیت امری منفی نیست.
او افزود: اما مشکل آنجایی آغاز می شود که نهادهای دارای قدرت و ثروت، انرژی و تمرکز و کنش های جمعی را تخریب و تضعیف می کنند و در نتیجه فضایی نازا و سترون برای هنر باقی می ماند. برای مثال می توان به وقفه شش ساله بین یینال ۶ و ۷ مجسمه سازی اشاره کرد که به باور من این قهر نه تنها هیچ مزیتی نداشت بلکه جامعه تجسمی را از برگزاری دو دوره بینال محروم کرد و شاید در غیاب و فقدان دوسالانه جشنواره های تجسمی میان مایه و حتی کم مایه ای شکل گرفت که ارکان و سیاست گذاری آن از دست انجمن های تجسمی خارج شد.
صنعتی ادامه داد: باور دارم اگر کنش های جمعی هنرمندان در ساحتی هنرمندانه و در میدانی درست شکل بگیرد بسیار ثمر بخش تر خواهد بود و در نهایت این کنش جمعی می تواند کارکردی اجتماعی پیدا کند.
صنعتی در پایان سخنانش با اشاره به فقدان برگزاری دوسالانه ملی و حتی بین المللی هنرهای تجسمی تهران گفت: دوسالانه ملی مجسمه سازی تهران در ادوار گذشته به ویژه در چند دوره اخیر خود رویکردی بینارشته ای را در پیش گرفته و در جهت آماده سازی میدانی برای بروز و نمایش آثار معاصر و چندرسانه ای قدم برداشته است. به گمان من دوسالانه مجسمه سازی بار فقدان بینال تهران را تا حدودی به دوش کشیده و امیدوارم با کنار هم ایستادن جامعه تجسمی این آغاز تلاشی باشد تا دوسالانه ملی یا بین المللی تجسمی تهران جانی دوباره گیرد و به یکی از بهترین رویدادهای تاریخ تجسمی ما تبدیل شود.
