به گزارش دوشنبه شب ایرنا، رسانه های خبری صربستان بر اساس گزارش بنیاد اتحادیه برای بازگشت پایدار و ادغام بوسنی و هرزگوین نوشتند که در سال ۲۰۱۳ بیست و هشت هزار و ۴۳ نفر، در سال بعد از آن بیست و هشت هزار و ۴۲ نفر و در سال ۲۰۱۵ بیست و نه هزار و ۸۰۵ شهروند بوسنی و هرزگوین کشورشان را بخاطر مسایل مختلف اجتماعی از جمله بیکاری ترک کردند.

در سال های بعد نیز روند مهاجرت از کشور ادامه یافت، بطوریکه در سال ۲۰۱۶ سی و چهارهزار و ۵۴۴ نفر و در سال ۲۰۱۷ سی و پنج هزار و ۶۳۴ نفر و در سال بعد از آن بیست هزار و ۹۴۳ شهروند بوسنی و هرزگوین برای جستجوی کار با دریافتی بالا به خارج رفتند.

بر اساس این گزارش؛ در سه سال گذشته روند خروج مردم از بوسنی و هرزگوین همچنان مشهود بوده است. پنجاه و شش هزار و ۹۸۷ نفر در سال ۲۰۱۹ و هشتاد و پنج هزار نفر در سال بعد و حدود یکصد و ۷۰ هزار نفر امسال از این کشور مهاجرت کرده اند.

«آدمیر چاوالیچ» تحلیلگر اقتصادی بوسنی و هرزگوین در این باره خاطرنشان کرد که باید در نظر داشت؛ سیاست‌های پوپولیستی و کوتاه‌ مدت در مورد موضوع خروج مردم از کشور نتیجه نمی‌دهد.

چاوالیچ گفت: شهروندان بوسنی و هرزگوین را با سیاست های پوپولیستی یعنی کمک های مالی کوتاه مدت نمی توان از رفتن به خارج ممانعت کرد. لازمه این کار راه حل های راهبردی و بلند مدت شامل مشارکت دولت در سطوح مختلف است.  

وی افزود که تحقیقات و تحلیل های متعددی در این زمینه بیانگر این است که از نظر اقتصادی دو دلیل کلیدی برای ترک شهروندان یعنی بیکاری طولانی مدت و سطح حقوق پایین وجود دارد.

وی تاکید کرد که برای جلوگیری روند خروج شهروندان از کشور در کنار اقدامات مهم مانند اقتصادی دو حرکت دیگر نیز اهمیت دارند. گام اول؛ تغییر قانون کار و اصلاح بازار کار، حرکت به سمت راه حل های انعطاف پذیر و گام دوم؛ بالا بردن سطح دستمزدها، تغییر قوانین مربوط به مالیات بر درآمد و مشارکت های مرتبط است.

چاوالیچ همچنین کاهش نرخ مشارکت انباشته یا به طور خاص، کاهش بار مالی بر نیروی کار که امکان دستمزدهای بالاتر را نسبت به کارفرمایان فراهم می کند از دیگر اهدف برای متوقف کردن مهاجرت مردم از بوسنی و هرزگوین برشمرد.

این کارشناس امور اقتصادی همچنین برای تشویق شهروندان به ماندن در کشور به اصلاحات در دیگر حوزه های جامعه مانند هوای تمیز، ثبات سیاسی و مواردی از این قبیل را اشاره کرد.

بنیاد اتحادیه برای بازگشت پایدار و ادغام بوسنی و هرزگوین در این گزارش شایع ترین دلایل خروج مردم به ویژه قشر جوان و کاری از کشور را وضعیت سیاسی بی ثبات در داخل کشور، آینده بهتر برای خانواده و فرزندان در خارج از کشور، فساد مالی در داخل، کیفیت بالای زندگی و شانس موفقیت بیشتر برای جوانان در خارج را بر شمرد.

به گزارش ایرنا؛ جمهوری بوسنی و هرزگوین حدود چهار میلیون نفر جمعیت دارد که ۴۸ درصد آنان را بوسنیایی های اکثراً مسلمان، ۳۷ درصد را صرب های اکثراً ارتدوکس، ۱۴ درصد را کروات های اکثراً کاتولیک و بقیه را سایر اقوام تشکیل می دهند.

بوسنی و هرزگوین کشوری در جنوب شرقی اروپا قرار دارد و پایتخت آن شهر سارایوو است. این کشور در غرب و شمال غرب با کشور کرواسی، در شرق با کشور صربستان و در جنوب شرقی با کشور مونته نگرو همسایه است.

این کشور در اول مارس ۱۹۹۲ از یوگسلاوی سابق اعلام استقلال کرد و در همین سال به عنوان کشوری مستقل از سوی سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شد.

بر اساس قرارداد صلح دیتون در سال ۱۹۹۵میلادی که سرآغازی برای موجودیت جدید بوسنی هرزگوین بود، این کشور به دو هویت سیاسی جمهوری صرب بوسنی و هرزگوین و یک بخش مسلمان و کروات نشین به نام فدراسیون بوسنی و هرزگوین دست یافت.

در زمان حاضر سه رییس جمهوری به صورت نوبتی، بوسنی و هرزگوین را اداره می کنند.