خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها- الهام هاشمی: «گیو» یکی از پهلوانان ایران و پسر گودرز است که تبار وی به کاوه آهنگر می‌رسد؛ برخی از پژوهشگران معتقدند که «گیو» برای بازگرداندن سیاوش و مادرش به ترکستان می‌رود و هفت سال در آن دیار سرگردان بوده و چون برای پیاده روی به پاپوش (کفش) مناسب و و خنک نیاز داشته گیوه را به وجود می‌آورد.

در گذر زمان تغییر و تحولاتی نیز در این پاپوش قدیمی، سنتی و راحت به وجود آمده است و با پیدایش کفش‌هایی با طرح‌ها و مدل‌های جدید، گیوه با وجود همه ویژگی‌های منحصر به فردش به فراموشی سپرده شده است و این روزها فقط در پای کشاورزان و برخی روستاییان به چشم می‌آید.

این پاپوش اصیل و سنتی ایران می‌تواند نقشی پررنگ و بسزایی در جذب توریست‌های گردشگری، زیارتی و حتی توریست‌های درمانی داشته باشد اما این هنر ارزشمند این روزها حال خوبی ندارد و تنها هنرمند بازمانده این حرفه، پیرمردی است که در بازار قدیمی و کاهگلی دهاقان، حجره کوچکی دارد.

تیمور اسماعیلیان، هنرمند گیوه دوز دهاقانی، پیرمردی که چین و چروک‌های صورتش دنیایی از درس زندگی است، بر روی صندلی چوبی نشسته است، در یک دست گیوه سفید رنگ و در دست دیگر نخ و سوزنی دارد تا پاپوش گیو را زنده نگه دارد و از این هنر برای ما می‌گوید.