وافور وسیله‌ای است که با آن تریاک استعمال می‌شود و در واقع یک لوله است که در سر آن تریاک با زغال سوزانده شده و دود آن توسط معتاد کشیده می‌شود. سر این وسیله که تریاک بر روی آن قرار داده می‌شود تا توسط زغال سوزانده شود، حقه نام دارد که معمولاً سفالی، سرامیکی، چینی یا فلزی است و به لوله وافور که معمولاً چوبی است، متصل می‌شود. پیش از این این باور وجود داشت که مصرف تریاک به وسیله وافور در ایران پیشینه زیادی نداشته و از دو قرن تجاوز نمی‌کند و قدمت استفاده از وافور در ابتدای سلطنت ناصرالدین‌شاه در ایران رواج پیدا کرده است. با این حال یک کشف یک حقه وافور سفالی چهار هزار ساله در محوطه «چَلو» در حوالی شهر جاجَرم کنار یک دست کله پاچه دارای همین قدمت نشان داد، استفاده از وافور و اعتیاد به مواد مخدر در ایران نیز قدمتی همچون بخش‌های دیگر آثار نظیر چین دارد. این ویدیو، تاریخچه مصرف مواد مخدر و تریاک و داستان کشف این حقه را روایت می‌کند.