به گزارش خبرگزاری تسنیم «پرونده معجزه آبخیزداری»؛ طبق گزارش سازمان های بین المللی یکی از مهمترین دلایل شکست برنامه های توسعه کشورهای دنیا، عدم توجه به دانش بومی است. یکی از دانش های بومی در عرصه حفاظت آب و خاک که در نظام سیاستگذاری و برنامه ریزی آب و کشاورزی مورد غفلت واقع شده است، بندسار است.
از همین پرونده بیشتر بخوانید:
بندسار یکی از فناوری های باستانی کشاورزی سیلابی است که در اکثر آبادی های استان های شرقی کشور مثل استان خراسان جنوبی، خراسان شمالی و بخش زیادی از خراسان رضوی متدول است. بزرگان این مناطق با استفاده از جریان های موقت سیلابی، علاوه بر تولید برخی از محصولات کشاورزی مورد نیاز خود، آب و خاک را نیز محافظت کرده اند. اگر چه پیش نیاز کشت در این اراضی، سیل گیری است، از نظر کاربردی بندسارها زمین دیم به حساب می آیند؛ چه مطابق ماده یک قانون اصلاحات اراضی زمین دیم زمینی است که زراعت آن از آب باران یا سیلاب مشروب می شود.
مساحت بندسارها در کشور به طور تقریبی 400 هزار هکتار برآورد شده است. چنانچه روش و دانش های های دیگر نظیر خوشاب و دگار در بلوچستان، قرعه در داراب فارس، بند و تیربند در هرمزگان و صدها هزار هکتار سکوبندی دامنه ها نیز در نظر گرفته شود، مساحت این گونه اراضی به بالغ بر یک میلیون هکتار می رسد که اهمیت روش های سنتی را نشان می دهد. نظر به اینکه بندسارها به عنوان کشتزارهای سیلابی علاوه بر تولید محصولات زراعی در حفاظت آب و خاک، کنترل سیلاب، تغذیه آبخوان ها و مهار بیابان زایی موثر هستند و از طرف دیگر تاکنون هیچ هزینه ای برای دولت نداشته اند، لذا در راستای حفاظت از آب و خاک، پیشنهادهای زیر به منظور توسعه این فناوری ها در کشور ارائه می شود:
محمود عرب خدری «معاون پژوهشی پژوهشکده حفاظت خاک و آبخیزداری»
انتهای پیام/