عصر ایران؛ فرزانه احمدی ــ درمانگاه در بسیاری از روستاهای کشور وجود ندارد و فاصله این روستاها با مراکز درمانی، دسترسی اهالی را به پزشک سخت کرده است. در بیشتر موارد هم جاده روستا شرایط نامناسبی دارد و این موضوع کار را سخت‌تر می‌کند.
در این شرایط بیشتر از همه نگران مادرانی هستم که به زایمان فوری نیاز پیدا می‌کنند، یا کسانی که دچار مسومیت می‌شوند و یا هزار و یک اتفاق ناگهانی دیگر برایشان می‌افتد و فورا باید یک پزشک به فریادشان برسد.
روستاییان در حالی که درآمد زیادی ندارند، مجبورند هزینه‌های حمل و نقل را هم به خرج دوا و دکتر خود اضافه کنند، مثل اهالی روستاهای اطراف شهرستان فنوج در سیستان و بلوچستان که حتی به خود این شهر هم نمی‌توانند مراجعه کنند، چراکه این شهر 60 هزار نفری فقط یک مرکز «درمان‌بستر» با تنها یک پزشک متخصص داخلی دارد. مردم اینجا باید 170 کیلومتر تا ایرانشهر بروند تا بتوانند به پزشک متخصص یا دندانپزشک دسترسی پیدا کنند.
بیخود نیست که روستایی‌ها خیلی وقت‌ها قید مراجعه به پزشک را می‌زنند و با درد خود می‌سازند. جایی که اهالی باید برای رسیدن به پزشک، بار فقرشان را روی دوش بگذارند و تا 200 کیلومتر راه طی کنند، جان مردم مفت می‌شود. در دو سال گذشته کرونا هم زخم تازه‌ای بر تن محرومیتشان اضافه کرد.