دعا در معارف اسلامی جایگاه ویژه ای دارد، در این بین دعاهای مخصوص روزهای ماه رمضان که عطر آن تمام مساجد و مراکز عبادی مؤمنان را در سراسر جهان فرا می گیرد، نشانه ای از رحمت و عطوفت اسلامی است.

آنچه مهم است دقّت در بندبند این دعای ارزشمند و تعبیرات لطیف و عالی آن و سپس هماهنگ ساختن روح و فکر با این تعبیرات است.

دعای روز اول ماه مبارک رمضان

«اللهُمَّ اجْعَلْ صِیامی فیهِ صِیامَ الصَّآئِمینَ، وَقِیامی فیهِ قیامَ الْقآئِمینَ، وَنَبِّهْنی فیهِ عَنْ نَوْمَةِالْغافِلینَ، وَهَبْ لی جُرْمی فیهِ یا الهَ الْعالَمینَ، وَاعْفُ عَنّی یا عافِیاً عَنِ الْمُجْرِمین»

 «خدایا در این ماه روزه‌ام را روزه روزه‌داران (واقعی) قرار ده و شب زنده داریم را شب زنده داری (واقعی) قرار ده و مرا از خواب غفلت بیدار کن، و گناهم را ببخش ای معبود جهانیان، واز من درگذر ای درگذرنده از گناهکاران»

آیت الله مکارم شیرازی در شرح دعای روز اول ماه رمضان آورده است:

تبیین ویژگی‌های روزه‌داران و شب زنده داران واقعی، چیستی مفهوم غفلت و راه کارهای برون رفت از آن، نسبت طلب استغفار با آمرزش گناهان و ترسیم حدود و گسترۀ مفهوم عفو الهی از مهم‌ترین نکات دعای روز اول ماه مبارک رمضان به شمار می‌آید.

صائمین چه کسانی هستند؟

گرچه جسم روزه، ترک خوردن و آشامیدن و دیگر مبطلات روزه است، امّا روح روزه، رسیدن به قلّه تقوا است؛ «لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ»[سوره بقره؛ آیه 183]، لذا هنگامی که انسان روزه می‌گیرد رقّت قلب پیدا می‌کند و معنویتش بیشتر شده و در نتیجه حس مسؤولیت و پرهیزکاری و خداترسی و حق‌شناسی در انسان احیاء می‌شود و روزه‌داری حقیقی تحقق می‌یابد.

قائمین چه کسانی هستند؟

قائمین کسانی هستند که به دنبال شور و نشاط‌اند، لذا در انتهای شب از خواب برمی‌خیزند و به راز و نیاز با خالق بی‌نیاز خویش می‌پردازند؛ و با حضور قلب در نماز حاضر می‌شوند.

«غفلت» شامل «غفلت» از خدا و «غفلت» از یوم المعاد و ناپایداری دنیا و «غفلت» از شیطان و وسوسه‌های او و در یک بیان، «غفلت» از تمام اموری است که به نوعی با سعادت انسان مرتبط است.

از سوی دیگر بیداری نقطه مقابل غفلت و به معنای خودآگاهی است؛ یعنی توجه به اعمال و کردارهای گذشته، برای جبران خطاها و جهت‌گیری‌های صحیح در آینده.

گناهم را ببخش، ای خدای عالمیان

بی‌شک فراز «وَهَبْ لی جُرْمی فیهِ یا الهَ الْعالَمینَ؛ و گناهم را ببخش ای معبود جهانیان»، برای مردم جنبه سرمشق و آموزشی دارد و راه بازگشت به خداوند و توبه و انابه به درگاه او را، به ما می‌آموزد و عظمت گناه و سنگینی نافرمانی حق را به درستی برای ما مجسّم می‌سازد.

 گسترۀ مفهوم عفو الهی

«عَفْو» به معنای محو آثار گناه می‌آید و هنگامی که در مورد خداوند به کار می‌رود به معنای بخشش گناهان و ترک مجازات و محو آثار معصیت است.

انتهای پیام