به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرم‌آباد، شب قدر وعده‌گاه است، وعده‌گاهی که در آن سجاده و دعا و قرآن گشوده می‌شود تا شمیم رحمتی امید را در دل‌های استثغا بگستراند و انسانِ مکلف را به پناهِ نسیم التجاء ببرد.
پلک‌های سنگین آرزو در مستوری شب قدر به «بک یا الله« بیدار می‌ماند تا فرشتگان عرش بر تراخُم ماه‌های لرزان از ایمان بوزد و کلاف سردرگم ناامیدشده را به منبع ناتمام سلام و مطلع‌الفجر گره بزند.
تقدیر که در شب قدر نوشته می‌شود، دست‌های مردم لرستان نیز در مساجد و تکایا بلند از تمنای «سُبْحانَک یا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ خَلِّصْنا مِنَ النّارِ یا رَبِّ» شد تا عطوفت بارگاه لایزال را در شب نوزدهم به جان بیاویزند و کنده‌کاری‌های قلب‌های‌شان از بشارتِ نیایش شیرین شود.
حالا که فرق امیرالمؤمنین از ضربت شمشیر جهل مانند دیوار کعبه شکافته شد، سوگواران او در خلوت چشم‌های اشک‌زده به سرو سینه زدند و از مساجد لرستان نوای «یا علی» برخاست که محبت او از همان کودکی در شیرۀ جان‌شان حلول کرده‌است و نمک‌خوردۀ سفرۀ یتیم‌نواز «حیدر» شده‌اند.
آه ای خدای قلم! مگر نه این است که تو زندگی انسان را در مشقت آفریدی و گِل خلقت او را با رنج ورز دادی که «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی كَبَدٍ»، تا آن زمان که پیچش‌های دنیا بر او سخت آمد به‌سوی تو گریزان شود و در چنبرۀ آبی آسمان از «عُسر» نهراسد که تو وعده به «یُسر» داده‌ای.
کرونا نیز رنج است و حالا که مردم بسیاری سوگوار آن شده‌اند، دل‌های حزن با «اللَّهُمَّ اشْفِ کُلَّ مَرِیضٍ» رو به کبریای تو دوخته‌اند که در بی‌رحم دنیا فریادرس‌شان باشی به ریسمان نجات و به آمین مؤمنان.
انتهای پیام/644/ش
