عصر ایران؛ یادداشت وارده؛ فرنگیس شنتیا- در چند روز گذشته خبر ضرب و شتم و هتک حرمت همسر و دختر شهید خادم صادق، که اقدام به تذکر حجاب به دو خواهر در پاساژ مصطفوی شیراز کرده بودند، این شهر را جور دیگری بر سر زبان ها انداخت؛آن هم شیرازی که گل گفتن ها و گل شنیدن هایش همیشه از افتخارات فرهنگی اش است و قهرمانان جاودانه اش حافظ.
تنها باید شیرازی بود تا بتوان به راز زیست دیرینه، مسالمت آمیز و بی تعارض تمام اقوام، ادیان و سلایق فکری زیر آسمان یک شهر پی برد. تا جایی که یکی از گذرگاه های منحصر به فرد آن را کوچه ادیان نام نهاده اند و همه مردم شهر آن را به عنوان نماد صلح می شناسند.
شیراز از معدود شهرهایی است که نه از تحقیرهای قومیتی در آن خبری است، نه از خوار شمردن و جوک سازی برای این شهر و آن شهر، و نه از شاخ و شانه کشیدن های جناحی. این شهر برای اهالی سیاست پله های رفیع و بلند مرتبه ای ندارد. این جا مردمش نان خوردن از نان‌دانی سیاست را نمی دانند که چیست. این جا شهر شعر و ادب است، جایی که زور سیاست ورزی به ادب ورزی نمی رسد.
جایی که برای مراسم عزاداری امام حسین (ع)، همه با هم آستین بالا می زنند و در پرشورترین مراسم عروسی و جشن تولد و صدها شادی کوچک و بزرگ دیگر هم باز همان ها با هم هستند.
این جا پنج شنبه های گلزار شهدایش، انحصاری نیست، بلوکه جناح های سیاسی نیست، شمع ها و گل هایی که بر سر این قبور مطهر گذاشته می شود، ارثیه اهل سیاست نیست. عشقی است برآمده از دل های مردم شهر.
پس آقای مسئولی که اقدام پرمذمت ضرب و شتم همسر و دختر شهید خادم صادق را به جای ریشه یابی و آسیب شناسی، کش می دهی و ناشیانه دنباله دار می کنی.
آقای مسئولی که خبر پلمپ شدن پاساژی را می دهی که به خوبی می دانی محل نان خوردن عده ای کسبه آن هم در این وضعیت معیشتی است.
آقای مسئولی که دیروز خیابان منتهی به پاساژ مصطفوی را به خاطر تجمعات صورت گرفته مسدود کردی در حالی که می دانستی این خیابان یکی از هسته های مرکزی و منتهی به بیمارستان ها و مراکز درمانی شهر است.
آقای مسئولی که هجوم خودروها به فرعی های خیابان مسدود شده سینما سعدی را می دیدی اما به این فکر نمی کردی که شاید آمبولانسی یا خودروی آتش نشانی و امداد و نجاتی در این معرکه گیر افتاده باشد؛ این اقدام حساب نشده شما اگر نامش منکر نیست، اگر نامش ضایع کردن حق الناس و زیرپا گذاشتن حقوق مردم نیست، چه می تواند باشد؟
حرمت شکنی خانواده محترم شهید خادم صادق که بی برو برگرد یکی از قهرمانان و افتخارات این کهن دیار محسوب می شوند، موج سواری سیاسی و قشون کشی های نخ نماشده نمی خواهد، از آب و نان انداختن دیگران نمی خواهد، آموختن درس الهی رحمت می خواهد.
پی بردن به این نکته ظریف را می خواهد که در این چند روز نام این عزیز شهید را که در اینترنت جست و جو می کنی به جای ایشان، ردیف ردیف تمثال مبارک مقامات مسئول را در حال واکنش نشان دادن، جلوی چشم می گذارد.
بی شک اگر خانواده شهید خادم صادق اهل چنین موج سواری ها و نمایش دادن هایی بودند، مانند آن بسیاران، از خود سلبریتی هایی سیاسی ساخته بودند آنچنان شناخته شده که پایشان هم به پاساژ رنگ و رو رفته و غالباً کم مشتری مصطفوی نمی رسید و کسی هم جرات چادرکشیدن از سر آن ها نداشت.
آقای مسئول، خون شهید بوی خاک می دهد، بوی وطن می دهد، بوی رحمت می دهد، خون شهید از جنس به هم ریختن یک شهر و هیمه انداختن زیر آتش اختلافات و چند دستگی نیست؛ با مردم این شهر چنین نکن.
