به گزارش همشهری‌آنلاین؛ عبید ملک‌رئیسی، معلم مدرسه در روستاهای مرزی سیستان و بلوچستان می‌گوید: معلمان روستاهای مرزی در راسک و دیگر شهرهای جنوبی استان تا محدوده‌ای با هزینه شخصی می‌روند و بعد از آن به دلیل بد بودن جاده‌ها و نبود وسایل حمل‌ونقل همراه سوخت‌بران می‌شوند. هر بار یک سوخت‌بر سر راهمان است. حتی معلمان خانم هم مجبورند با سوخت‌برها خود را به نقاط صفر مرزی برسانند. البته چون معلم هستیم سوخت‌برها از ما کرایه‌ای نمی‌گیرند.
صادق سعیدی، معلم مدرسه در انجیرستان، هوفل پلنگی، پَلُم در استان خوزستان یا زردلیمه و دهدلی چهارمحال و بختیاری و در مرز ۲استان تدریس کرده‌است. پیاده‌روی‌های سخت در جنگل و کوهستان حتی به مدت یک شبانه‌روز هم داشته. سعیدی ساکن ایذه است، او در حالی این مسیرهای سخت را به تنهایی، گرسنه و تشنه طی می‌کند که در جنگل و کوهستان انواع و اقسام حیوانات وحشی چون خرس و پلنگ وجود دارند.
عزیز محمدی‌منش از همان ۲۳ سال پیش که سرباز معلم بود تا امروز دورترین و سخت‌ترین مناطق استان لرستان را انتخاب کرده تا به کودکان عشایری خواندن و نوشتن بیاموزد. هر سال با گروهی از عشایر همراه می‌شود و درباره اهمیت سوادآموزی برایشان می‌گوید. یک سال به بچه‌ها درس می‌دهد و بعد معلمی دیگر را جای خود می‌گذارد و راهی دیاری دیگر می‌شود: امسال جای جدید به نام «اهدا» در دل سالن‌کوه بختیاری پیدا کردم که برای رسیدن به آن باید ۴ ساعت در تنگه پیاده‌روی کرد.
مرتضی حیدری، ۵ سال در روستاهای دیذج، تولکان، ماوانا و گردوان شهرستان ارومیه در آذربایجان غربی زبان انگلیسی تدریس کرده‌است. روستاهایی صعب‌العبور که در نقطه صفر مرزی قرار دارند. برای رفتن به مدارس روستا از جاده‌هایی که از آذر تا آخر فروردین برف‌گیرند، عبور کرده و از تصادفات سهمگین در جاده‌های گرفتار برف و بوران جان سالم به در برده.
گزارش: تحریریه همشهری
تدوین: مهدی کشوریان
