كنایه از كسانی كه به طرق سهل و ساده و بدون تحمل رنج و زحمت در مقام جلب دوست برآیند .
آورده اند كه ...
سابقاً در همه جای ایران حمام عمومی وجود داشت و اهالی محل ، اقلاً هفته ای یكبار به منظور نظافت به حمام می رفتند .
در حمام های عمومی خزینه دار كه امروزه در ایران كمتر وجود دارد سنن و آدابی را از قدیم رعایت می كردند كه بعضاً جنبهٔ ضرب المثل پیدا كرده است . یكی از آن آداب این بود كه هر كس وارد حمام می شد برای اظهار ادب و تواضع نسبت به افراد بزرگتر كه در صحن حمام نشسته ، مشغول كیسه كشی و صابون زدن بودند ، یك سطل یا طاس بزرگ آب گرم از خزینهٔ حمام بر می داشت و بر سر آن بزرگتر می ریخت .

البته این عمل به تعداد افراد بزرگ و قابل احترام كه در صحن حمام نشسته بودند ، تكرار می شد و این تازه وارد وظیفه خود می دانست كه بر سر یكایك آنان با رعایت تقدم و تاخر ، آب گرم بریزد .
بسیار اتفاق می افتاد كه یك یا چند نفر از اشخاص مورد احترام در حال كیسه كشیدن و یا صابون زدن بودند و احتیاجی نبود كه آب گرم به سر و بدن آنها ریخته شود مع ذلك این عوامل مانع از ادای احترام نمی شد و كوچكتر ها به محض ورود حمام ، خود را موظف می دانستند كه یك طاس آب گرم بر سر و بدن آنها بریزند و بدین وسیله عرض خلوص و ادب كنند . در هر صورت این رسم از قدیمی ترین ایام یعنی از زمانیكه حمام خزینه به جای آب چشمه و رودخانه در امر نظافت و پاكیزگی مورد استفاده قرار می گرفت معمول گردید و چه بسا دوستی و صمیمیتی كه در این رهگذر پایه گذاری شد و چه بسا افرادی كه با آب حمام دوست پیدا كرده اند.
منبع:shamimm.ir