خبرگزاری فارس ـ گروه غرب از نگاه غرب: همواره بوده اند کسانی که مرگ شهرها را پیش بینی کرده اند. اما برخلاف آگهی سوگنامه زود هنگام مارک تواین برای شهرها، این تصور از جهات مختلف تصوری اغراق شده است.
با رونمایی از تلفن در سال 1876 و بعد اولین رایانه شخصی در سال 1971 عده ای فکر می کردند که وجود شهرها دیگر ضرورتی ندارد. دیگر وجود شهرها چه فایده ای داشت وقتی مردم می توانستند با تلفن یا اینترنت با هم در ارتباط باشند؟ از این منظر، آینده به شکل دهکده ای جهانی از کلبه های الکترونیک تجسم می شد.
در واقع آینده از آن مناطق کلان شهری و شهرهای پر جمعیت بود و همچنان هست. بعد از یازدهم سپتامبر عده ای فکر می کردند که تهدید تروریسم می تواند به انتقال خدمات مالی به حومه شهرها و  دور شدن جمعیت از آنها منجر شود. طی دو دهه بعد از این حادثه نیویورک سیتی همچنان به رشد خود ادامه داده و به عنوان یک مرکز مالی جهانی حتی بیشتر شکوفا شده است.
امروز نیز بسیاری از شهرها به همان دلایلی که از تلفن، اینترنت و حملات تروریستی جان سالم به در بردند، این همه گیری را پشت سر خواهند گذاشت. به این دلیل که شهرها نیروهای اقتصادی پر قدرتی هستند که کارآیی خود را نشان می دهند.
در سال ها 1922 اقتصاددان انگلیسی آلفرد مارشال سه مشخصه کلیدی برای شهرها برشمرد: 1) جایگاه هایی برای نیروی کار ماهر که اجازه انتقال اطلاعات، دانش و مهارت ها را فراهم می کنند 2)  حضور شرکت های زیاد در شهرها، کسب و کارهای بیشتری را برای صنایع پیرامونی می آفرینند، مثل مشاغلی که یک بخش بانکداری بزرگ برای حسابرس ها و وکلا خلق می کند. 3) نزدیکی انسان ها به یکدیگر تماس هایی را تسهیل می کند که به حفظ اعتماد و تبادل اطلاعات منجر می شود.
این نیروها حتی در بخش های پویاتر اقتصاد به خصوص بانکداری، خدمات مالی، تبلیغات تجاری و طیف وسیعی از صنایع فرهنگی و خلاقه که همگی حول روابط رو در رو بنا شده اند قدرتمندتر عمل می کنند.
به اعتقاد من شهرهایی که این نوع «سرمایه داری شناختی» را تولید می کنند نظیر سان فرانسیسکو، نیویوک و سان خوزه  به سرعت رونق خود را بازخواهند یافت. شهرهایی که صنایع روتین تری دارند که می توان آنها را در هر جای دیگری انجام داد، مثل دیترویت، بالتیمور و بوفالو ممکن است به سرعت به رونق پیشین خود بازنگردند. این گرایشی است که پیش از این و طی بیشتر از 30 سال گذشته در سراسر ایالات متحده رخ داده و شهرهایی که بیشتر بر اقتصاد دانش تمرکز داشته اند، سریع تر از شهرهایی که فاقد این اقتصاد بوده اند رشد کرده اند.
با وجود سنت طولانی ضد شهرگرایی در آمریکا که به نظر می رسد همیشه افول شهرها را حادثه ای در شرف وقوع می بیند، شهرها همچنان به بقای خود ادامه خواهند داد، چرا که یکی از بزرگ ترین ابداعات بشر هستند.
***
تراکم جمعیتی چیزی است که یک شهر را خاص می کند. فقط جایی می تواند از صف خیره کننده ای از لذات فرهنگی پشتیبانی کند که تعداد قابل توجهی از افراد در نزدیکی کامل با یکدیگر زندگی کنند.
اما در یک همه گیری چنین تراکمی آخرین چیزی است که انسان می خواهد و به همین دلیل است که خیلی ها از هسته شهرها بیرون رفته اند و ساختمان های اداری خالی مانده اند.
اما این وضعیت برای ابد ادامه پیدا نخواهد کرد. به باور من به زودی واکسن های جدید و درمان های موثرتر به این همه گیری پایان خواهند داد. و زمانی که دیگر تراکم جمعیتی به عنوان عامل اصلی سرایت بیماری مورد نفرین قرار نگیرد، شهرها باردیگر جادوی خود را به دست خواهند آورد، از طریق توانایی خود برای پیشبرد اشتراک گذاری، تطبیق پذیری و یادگیری.
اقتصاددانان از این سه مکانیسم به عنوان انوع اقتصادهای انباشتی نام می برند، چون نمایانگر مزایای تمرکز و تراکم هستند. آنها انگیزه هایی هستند که مردم و جمعیت را تشویق می کنند پهلو به پهلوی هم از خانه خارج شوند و هزینه های بالای زندگی در مناطق شهری متراکم را تحمل کنند. اقتصادهای اشتراک گذاری، تطبیق پذیری و یادگیری هستند که توضیح می دهند چرا شهرها شکل می گیرند و رشد می کنند.
اقتصاد اشتراک گذاری به اقتصاد مزیت مقیاس اشاره دارد. برای مثال کسب و کارهایی که در تعمیر ابزارهای خاص و ویژه تخصص دارند و قوانین مربوط به مالکیت اموال معنوی خدمات مهمی را ارائه می دهند، ولی تنها به شکلی مقطعی و هر از گاهی مصرف دارند. این کسب و کارها ترجیح می دهند در شهرهای بزرگ واقع شوند، چرا که در آنجا هزینه عملیاتی ثابت را می توان روی مشتریان زیادی سرشکن کرد و همچنین احتمال وجود داشتن تقاضای همیشگی برای خدمات آنها بیشتر شود.
اقتصاد تطبیق پذیری به صرفه جویی در هزینه و وقت در جستجو برای کالاها، خدمات و مشاغل در یک شهر بزرگ در مقایسه با یک منطقه کم جمعیت تر برمی گردد. برای مثال کارکنانی مثل کوک کنندگان ساز پیانو و وکلای ثبت اختراع مجموعه مهارت های مشخص و تخصصی را ارائه می دهند که برای کارفرمایان خاصی که مرتبا به این خدمات منحصر به فرد نیاز پیدا می کنند ارزش بالایی دارد. پس کارگران دارای این مهارت های تخصصی ترجیح می دهند در شهرهای بزرگ تر ساکن شوند که در آنها احتمال تطبیق مهارت آنها با یک شغل بیشتر است و اگر کاری را از دست دادند به سرعت می توانند کار دیگری را پیدا کنند.
اقتصاد یادگیری به ارزش حاصله از تعاملاتی اشاره دارد که از سر شانس و خوش اقبالی به دست می آید. مردم هم از طریق رفت و آمدهای اختیاری و هم مواجهات شانسی است که از یکدیگر یاد می گیرند. این احتمال وجود دارد که یادگیری از طریق نشست و برخاست های اختیاری، در هر جا که افراد به دنبال یکدیگر باشند صورت بگیرد. اما یادگیری از طریق مواجهات شانسی در مناطق شهری متراکم تر که در آنها احتمال برخورد افراد با یکدیگر زیادتر است، بیشتر رخ خواهند داد. در نتیجه شرکت ها و کارگران ترجیح می دهند در شهرهایی ساکن شوند که هم بتوانند سود و دستمزدهای بالاتری به دست بیاورند و هم از یادگیری هایی بهره مند شوند که از طریق تعاملات همراه با خوش اقبالی حاصل می شود.
شرکت هایی که دانش و ایده ها برای آنها اهمیت خاصی دارد می توانند این مواجهات شانسی را با مکان یابی راهبردی کارکنان خود از دپارتمان های مختلف مهندسی کنند تا آنها بتوانند ظاهرا به طور تصادفی با هم تعامل برقرار کنند. به همین ترتیب با استقرار در شهرها، کارگران و کسب و کارها مواجهات شانسی خود را با کارکنان سایر شرکت ها مهندسی می کنند.
من و همکارانم هنگام تحقیق در مورد جغرافیای اقتصادی نوآوری، دریافتیم کارکنانی که دانش بیشتری دارند به شکلی بی تناسبی ساکن شهرها هستند. سهم کارکنان دارای مدرک کارشناسی در اکثر مناطق پرچمعیت در بالاترین سطح است. همچنین  تعداد حق ثبت امتیازها به نسبت سرانه، با سهم کارکنان دارای مدرک کارشناسی در تمام مناطق شهری پر تراکم ارتباط متقابل دارد.
خطرات و هزینه های سرایت بیماری در نهایت رنگ خواهد باخت. در آن زمان کارکنان و شرکت ها قادر نخواهند بود در برابر مزایای اشتراک گذاری، تطبیق پذیری و یادگیری که در مناطق پرجمعیت در بالاترین سطح قرار دارد مقاومت کنند. این ها عواملی است که توضیح می دهند چرا شهرها همچنان وسوسه انگیزند.
نویسنده: مایکل اورلاندو (Michael J. Orlando) استاد فاینانس و سیاست در برنامه مدیریت انرژی جهانی دانشگاه کلرادو دنور
منبع: https://b2n.ir/407864

انتهای پیام/