به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، امروزه راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت که برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی پیشنهاد و اجرا می‌شوند، بیشتر رویکردی کل‌نگر دارند تا تنوع زیستی را ارتقا ببخشند.
در این زمینه و در حالی که بیشتر تلاش‌ها بر روی کاشت درختان یا احیای تالاب‌ها متمرکز شده‌است، پژوهشگران در تحقیقی جدید، از اهمیت درک ظرفیت رسوب دادن یا اصطلاحا ترسیب کربن به دست بزرگ‌ترین حیوانات کره زمین یعنی نهنگ‌ها پرده برداشته اند.
آن‌ها در پژوهش خود، بررسی کرده اند که چگونه این غول‌های دریایی می‌توانند بر میزان کربن موجود در هوا و آب تأثیر بگذارند و به طور بالقوه در کاهش کلی دی اکسید کربن اتمسفر نقش داشته باشند.
به گفته این محققان که از دانشگاه اتاگوی نیوزیلند و آلاسکا جنوب شرقی هستند، درک نقش نهنگ‌ها در چرخه کربن، یک زمینه علمی پویا و نوظهور است که ممکن است هم برای حفاظت از دریا و هم برای طراحی راهبردهای مقابله با تغییرات آب و هوایی مفید باشد. این امر مستلزم همکاری میان رشته‌ای بین بوم‌شناسان دریایی، اقیانوس‌شناسان، بیو ژئو شیمی‌دانان، مدل‌سازان چرخه کربن و اقتصاددانان است.
نهنگ‌ها می‌توانند تا ۲۸ تن وزن داشته باشند، بیش از ۱۰۰ سال عمر کنند و به اندازه یک هواپیما، بزرگ شوند. این حیوانات نیز مانند دیگر موجودات زنده، دارای زیست توده‌ای هستند که بیشتر از کربن تشکیل شده است.
محققان بر این باورند که نهنگ‌ها می‌توانند به عنوان بزرگ‌ترین مخزن‌های زنده کربن در زیست بوم های اقیانوسی و دریایی، به عنوان بخشی از شبکه ای عمل کنند که مسئول ذخیره ۲۲ درصد از کل کربن زمین است.
به اعتقاد این دانشمندان، اندازه و طول عمر نهنگ‌ها به آن‌ها اجازه می‌دهد تا با ذخیره موثرتر کربن نسبت به حیوانات کوچک، مصرف مقادیر زیاد طعمه و تولید حجم زیادی از مواد زائد، اثرات قوی بر چرخه کربن داشته باشند. آن‌ها با توجه به این که برخی از طولانی‌ترین مهاجرت‌ها را در کره زمین به انجام می‌رسانند، به طور بالقوه می‌توانند بر پویایی مواد مغذی و چرخه کربن در حوضه‌های اقیانوسی تأثیر بگذارند.
این جانوران عظیم الجثه، روزانه تا ۴ درصد از وزن بدن خود را از ریز سخت پوستان و پلانکتون‌های فتوسنتزی تغذیه می‌کنند. برای نهنگ آبی، این مقدار، معادل نزدیک به ۸۰۰۰ پوند است.
هنگامی که آن‌ها هضم غذای خود را به پایان می‌برند، فضولات آن‌ها سرشار از مواد مغذی مهمی است که به شکوفایی همین ریز سخت پوستان و پلانکتون‌ها کمک می‌کنند و لذا باعث افزایش فتوسنتز و ذخیره کربن از جو می‌شوند.
نهنگ آبی می‌تواند تا ۹۰ سال عمر کند. هنگامی که این جانور می‌میرد و بدنش به کف دریا می‌افتد، کربن موجود در آن با پوسیدگی به اعماق دریا منتقل می‌شود. این اتفاق، پمپ کربن بیولوژیکی را تکمیل می‌کند، جایی که مواد مغذی و مواد شیمیایی بین اقیانوس و جو از طریق مسیر‌های پیچیده بیوژئوشیمیایی مبادله می‌شوند.
شکار تجاری، بزرگ‌ترین دلیل کاهش تعداد این جانوران مهم دریایی است و جمعیت آن‌ها را تا ۸۱ درصد کاهش داده و دارای اثرات ناشناخته‌ای بر پمپ کربن بیولوژیکی بوده است.
محققان معتقدند، بازیابی نهنگ‌ها می‌تواند باعث افزایش طولانی مدت ترسیب کربن در اقیانوس‌ها شود و این نقش مهم در کاهش دی اکسید کربن اتمسفر، فقط از طریق مداخلات حفاظتی و مدیریتی قوی ممکن می شود که به طور مستقیم افزایش جمعیت نهنگ‌ها را تحت تاثیر قرار دهد.
این یافته‌ها را نشریه بین المللی Trends in Ecology and Evolution منتشر کرده است.
