ساکنان حلبی آبادها، عمدتا مهاجرانی بودند که به امید حداقل امکانات زندگی به پایتخت پناه می بردند اما جایی در متن شهر نداشتند و به حاشیه رانده می شدند.

به گزارش مشرق، قابی که پیش رو دارید، در دی ماه سال 1358 شمسی، توسط «کاوه کاظمی» در حلبی آبادی واقع در حاشیه میدان آزادی به ثبت رسیده است.

«حلبی آباد» عنوانی بود که به زاغه های حاشیه شهر تهران اطلاق می شد. عمده سرپناه های ساخته شده در این مناطق، با استفاده از حلبِ 17 کیلویی روغن نباتی ساخته شده بودند و به همین دلیل در افواه به نام «حلبی آباد» شهرت داشتند. این کانون های جمعیتی، از کمترین مزایای زندگی عادی(برق و آب و فاضلاب شهری» محروم بودند. ساکنان حلبی آبادها، عمدتا مهاجرانی بودند که به امید حداقل امکانات زندگی به پایتخت پناه می بردند اما جایی در متن شهر نداشتند و به حاشیه رانده می شدند. حلبی آبادها از اوایل دهه 1350 به افزایش یافتند و به کانون های خشم و بغض علیه حکومت تبدیل شدند. تا چند سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی، آثار «زندگی حلبی آباد»ی در حاشیه تهران، هنوز به چشم می خورد