بتن پس از آب، پرمصرف‌ترین ماده روی زمین محسوب می‌شود که تولید آن، تاثیرات زیست‌محیطی شدیدی را در پی دارد. محققان به‌تازگی یافته‌اند که استفاده از جوش شیرین در حین فرایند تولید بتن، می‌توانید میزان آلودگی کربنی را آن را کاهش دهد.
بتن از ترکیب سیمان با مواد دانه‌ای زیر مثل شن یا سنگ ساخته می‌شود. برای تولید سیمان، معمولاً سنگ آهک، رس و سایر ترکیبات در کوره با دمای ۱۴۰۰ سانتی‌گراد حرارت داده می‌شوند که در حین آن، واکنش‌های شیمیایی موجب آزادسازی گاز دی‌اکسیدکربن می‌شوند. اگرچه با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر برای تامین حرارت کوره، می‌توان میزان آلایندگی تولید سیمان را کاهش داد؛ اما همچنان مقداری کربن از طریق واکنش تبدیل کربنات کلسیم به سیلیکات‌های کلسیم و دی‌اکسیدکربن آزاد خواهد شد.
اکنون محققان دانشگاه MIT متوجه شده‌اند که با افزودن ماده ارزان سدیم بی‌کربنات (جوش شیرین) در هنگام فرایند تولید، می‌توان مشکل گفته شده را برطرف کرد. آنها گزارش داده‌اند که بهره گرفتن از این ماده، موجب شده است تا ۱۵ درصد از میزان تولید دی‌اکسیدکربن کاسته شود و به فرم جامد در ترکیب باقی بماند. بتن جدید، می‌تواند سریع‌تر از نمونه‌های فعلی خشک شود؛ بدون آنکه خواص مکانیکی خود را از دست دهد و همین موضوع قادر به تسریع فرایند ساخت‌وساز خواهد شد.
شایان ذکر است که بتن، توانایی به دام انداختن دی‌اکسیدکربن آزاد موجود در هوا را هم دارد؛ اما این مسئله در بلند مدت موجب تضعیف بتن می‌شود. همچنین فرایند شیمیایی باعث تغییر میزان قلیایی بودن بتن خواهد شد که در ادامه به خوردگی فلزات بکار رفته در ساخت سازه‌ها منتهی می‌شود. حفظ رطوبت داخل بتن می‌تواند استحکام و دوام آن را افزایش داده و تخلخل را کاهش دهد. یافته جدید پژوهشگران، می‌تواند از آزادسازی کربن در مراحل اولیه و بازجذب دوباره آن جلوگیری کند و هزینه بسیار کمی را هم به فرایند تولید، تحمیل می‌کند.
