۱ آوریل ۱۹۶۰، ایالات متحده اولین ماهواره هواشناسی خود را به مدار زمین فرستاد. این ماهواره تایروس-۱ نام داشت.
برنامه تایروس-۱ ابتدا در سال ۱۹۵۸ جزو برنامه‌های وزارت دفاع ایالات متحده بود که سال بعد به سازمان تازه تأسیس ناسا منتقل شد. این ماهواره مأموریت داشت تا توسط دوربین خود از الگوی حرکتی ابرها و تشعشعات مادون قرمز زمین، اطلاعاتی برای پیش‌بینی و بررسی آب و هوا به‌دست آورد.
این ماهواره مجهز به دوربینی تلویزیونی و ضبط‌کننده‌های ویدیویی بود که تصاویری از پوشش ابر زمین را مستقیماً به ایستگاه‌های زمینی مخابره می‌کرد.
با وجود اینکه قبل از ماهواره‌های تایروس، ماهواره‌های سری اکسپلورر به فضا پرتاب شده بودند، اما هدف اصلی آن‌ها هواشناسی نبود. بنابراین تایروس برای اولین‌بار امکان پیش‌بینی آب‌وهوا از طریق تصاویر را امکان‌پذیر کرد و به دانشمندان نشان داد که ماهواره‌ها ابزار مفیدی برای مطالعه زمین هستند.
تایروس-۱ توسط موشک تور از کیپ کارناوال به فضا پرتاب شد و وارد مدار قطبی شد که به آن امکان داد کل کره زمین را ببیند. این ماهواره قبل از بروز مشکلی در آن، به‌مدت ۷۸ روز زمین را از فضا تماشا کرد.
پس از پرتاب اولین ماهواره تایروس، نه ماهواره دیگر با همین نام تا سال ۱۹۶۵ به فضا پرتاب شدند. همگی آن ماهواره‌ها آزمایشی- تحقیقاتی بودند و خدمات پیوسته هواشناسی را ارائه نمی‌دادند.
تجهیزات تایروس-۱ دو دوربین استوانه‌ای‌شکل بود که یکی از آن‌ها قدرت تفکیک پایینی داشت و دیگری مجهز به لنز بود. دوربین‌ها هر ۱۰- ۳۰ ثانیه یک تصویر تهیه می‌کردند و درنهایت ۲۲,۹۵۲ تصویر تنها توسط تایروس-۱ به زمین مخابره شدند.
در هر کدام از ماهواره‌های تایروس تجهیزات پیشرفته‌تر و جدیدی نصب و آزمایش می‌شد.
طول عمر این ماهواره‌ها به سه یا پنج سال می‌رسید، اما تایروس-۱ توسط نقصی در سامانه الکترونیکی‌اش طی ۷۸ روز از کار افتاد.
