۸ آوریل ۱۹۶۴، ناسا اولین پرواز آزمایشی بدون سرنشین فضاپیمای جدید جمینای را انجام داد. این اولین مأموریت پروژه جمینای بود که بعداً سرنشینان دو نفره را به مدار فرستاد.
برای اولین مأموریت، ناسا درحال آزمایش یکپارچگی ساختاری کپسول سرنشینان و موشک بود. این خودروی پرتاب، نسخه اصلاح‌شده موشک بالستیک تیتان-۲ نیروی هوایی ایالات متحده بود.
این موشک که با نام Titan II GLV شناخته می‌شود، قبلاً هرگز پرواز نکرده بود. هیچ نقص عمده‌ای در طول پرواز رخ نداد و موشک بهتر از انتظار عمل کرد و فضاپیما را در مداری کمی بالاتر از آنچه ناسا برنامه‌ریزی کرده بود، قرار داد.
پروژه جمینای در زمان اوج جنگ سرد بین شوروی و ایالات‌متحده برنامه‌ریزی شد. فضاپیمای آن توسط مهندس کانادایی، «جیم چمبرلین» طراحی شد و شرکت هواپیماسازی مک دانل ساخت آن را بر عهده گرفت.
با وجود اینکه کپسول کمی بزرگ‌تر از فضاپیمای پروژه مرکوری بود، همچنان برای فضانوردان محیطی کوچک محسوب می‌شد.
جمینای تجهیزات و روش‌های مأموریت در مدار زمین را آزمایش کرد و با آموزش فضانوردان، ناسا را بیش از پیش برای سفر به ماه آماده کرد.
هر مأموریت جمینای دو فضانورد را برای دوره‌هایی از ۵ ساعت تا ۱۴ روز به مدار زمین می‌برد. این برنامه شامل ۱۰ پرتاب سر‌نشین‌دار، ۲ پرتاب بدون سرنشین و ۷ وسیله نقلیه هدف بود که مجموعاً ۱۲۸۰ میلیون دلار هزینه داشت. این پروژه که بین مرکوری و آپولو بود، از ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ جریان داشت.
