به گزارش مهر به نقل از اسپیس، این غبار ۹ سال قبل پس از برخورد یک سنگ فضایی عظیم با سطح زمین در منطقه چلیابینسک روسیه ایجاد شده بود.

در ۱۵ فوریه ۲۰۱۳ میلادی یک شهاب سنگ با قطر ۱۸ متر ، وزن ۱۱ هزار متریک تن و سرعت ۶۶ هزار و ۹۵۰ کیلومتر بر ساعت در روسیه فرود آمد. خوشبختانه شهاب سنگ در ارتفاع ۲۳.۳ کیلومتری شهر چلیابینسک منفجر شد و انبوهی از قطعات آن در منطقه منتشر شد.

اکنون محققان در پژوهشی جدید برخی از قطعات صخره فضایی را تحلیل کردند که از انفجار شهاب سنگ به جا مانده است. به طور معمول شهاب سنگ هنگام سوختن مقدار زیادی گرد وغبار ایجاد می کند اما این ذرات ریز گم می شوند و یافتن آنها کار سختی است. این ذرات همراه باد پراکنده می شوند، در آب می ریزند یا توسط محیط آلوده می شوند.

اما به گفته ناسا، پس از منفجر شدن شهاب سنگ چلیابینسک، یک توده غبار عظیم به مدت بیش از چهار روز در جو معلق بود تا اینکه در نهایت بر سطح زمین بارید. خوشبختانه، لایه‌هایی از برف که اندکی قبل و بعد از این رویداد باریده‌ بودند، برخی از نمونه‌های گرد و غبار را به دام انداخته و حفظ کردند. به این ترتیب محققان توانستند کمی بعد آنها را جمع آوری کنند.

محققان هنگام تحقیقات روی ذرات گرد و غبار به نوع جدیدی از بلور برخوردارند که به اندازه ای ریز بودند که فقط زیر میکروسکوپ دیده می شدند.

پس از تحلیل ذرات با میکروسکوپ های الکترونی قدرتمند، محققان با تعداد بیشتری از این بلورها روبرو شدند و آنها را با دقت بیشتری بررسی کردند. این بلورها دارای ۲ شکل متمایز بودند؛ برخی از آنها شبه کروی بودند و برخی دیگر نیز حالت ۶ ضلعی داشتند. البته هر دوی آنها ویژگی های مورفولوژیکی خاصی داشتند.

تحلیل بیشتر با کمک اشعه ایکس نشان داد این کریستال ها از لایه های گرافیت دور یک خوشه مرکز نانو در قلب بلور ساخته شده اند.

محققان معتقدند این خوشه های نانو احتمالا باکمینسترفولرن (C60) هستند. C60 یک توپ قفس مانند از اتم‌های کربن، یا پلی‌هگزاسیکلواکتادکان (C18H12، مولکولی ساخته‌شده از کربن و هیدروژن) است.

به گفته پژوهشگران این کریستال ها احتمالا در دمای بالا و فشار زیاد هنگام فروپاشی شهاب سنگ ایجاد شده اند. اما مکانیسم واقعی تشکیل آنها هنوز مشخص نیست. محققان امیدوارند در آینده نمونه های دیگری از گردو غبار شهاب سنگ های دیگر را بررسی و ردیابی کنند.