به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه هم میهن نوشت:

در نگاهی کلان می‌توان توجه به عنصر زمان و مکان را در الگوی عمل سیاسی امام خمینی، همچون نخ تسبیحی یافت. این توجه به زمان و مکان و اقتضائات سیاست است که زمانی ایشان را به نواندیشان و میانه‌روها، زمانی دیگر به سنتگرایان و در مقطعی به رادیکال‌ها نزدیک‌تر می‌کند و نوعی هوشمندی سیاسی در بازی گرفتن از نیروهایی متمایز و متعارض را به مخاطب می‌نمایاند.

به عبارت دقیق‌تر، تجربه سیاسی و رهبری امام‌خمینی، یک الگوی «تک‌پایه» و تک‌ساحتی نبود. او شاید کتب کلاسیک علم سیاست را نخوانده بود، اما راه و رسم سیاست را به‌خوبی می‌شناخت و در آن گام برمی‌داشت.

در این مسیر، از تغییر هم هراس نداشت. به‌صراحت می‌گفت: «حرف مرد دوتاست». چنین بود که می‌توانست بی‌آنکه به نیرو یا سازمانی اعتبار یا تعدی دهد، انقلابی تمام‌خلقی و دربرگیرنده همه نیروها را شکل دهد و نهایتاً رژیم حاکم را براندازد. پس از انقلاب هم با همین رویکرد توانست از بنی‌صدر و بازرگان و منتظری و بسیاری نیروها و جریان‌ها بگذرد و گزینه‌های بدیل برای آنان بسازد. این، یک فرآیند و تجربه سیاسی است که چه آن را بپسندیم و چه نپسندیم، همچنان از پس سه دهه جای تأمل دارد. به‌ویژه برای آنان که چه در پوزیسیون و چه اپوزیسیون به آن ارجاع می‌دهند و خود را پیرو راه و خط امام می‌دانند...