ورزش مدیا: سلطانی‌فر رفت، مجلس رفت، روحانی رفت، اما باز پرسپولیس آن بالا مانده است؛ با سومین دبل تاریخ فوتبال ایران که آماری منحصربه‌فرد و تا مدت‌ها دور از دسترس رقبا به نظر می‌رسد. حالا و بعد از این دوگانه دلچسب، شاید فرصت خوبی برای بازنگری در مورد تمام آن قضاوت‌های اشتباه باشد؛ داوری‌هایی که سعی داشت شایستگی یک تیم بزرگ و مردمی را زیر سوال ببرد و موفقیت‌های دنباله‌دار سرخپوشان را ناشی از حمایت‌های بیرونی به شمار بیاورد. «زمان» اما قاضی خوبی بود و شب گذشته حکمش را قاطعانه‌تر از همیشه داد؛ دیشب که حتی از بهانه‌های کم‌رمق پیشین در مورد داوری هم خبری نبود.
استقلال هم امسال تیم خوب و قابل احترامی بود، اما حقیقت آن است که آنها در زمین به پرسپولیس باختند، درست شبیه اتفاقی که سوم اردیبهشت در دربی برگشت لیگ رخ داد. در تمام این تقریبا چهل روز، فضای رسانه‌ای در تسخیر گلایه‌های بی‌پایان آبی‌ها بود. آنها صحنه برخورد توپ به دست گولسیانی را که اجماع کارشناسان را هم نداشت، به طولانی‌ترین جنگ داوری تاریخ فوتبال ایران تبدیل کردند و همزمان از تهدید به انتقام هم غافل نبودند. در میدان اما اتفاق دیگری رخ داد و حتی گل دراماتیک ثانیه‌های پایانی هم به کار استقلال نیامد. حقیقت آن است که پرسپولیس تیمی پرستاره‌تر، با مهره‌های مجرب‌تر است که بهتر هم هدایت شد؛ تیمی که در طول فصل نقص‌هایش را ترمیم کرد و به حق دو جام قهرمانی را بالای سر برد. جرزنی را کنار بگذاریم؛ آنها شایسته احترام هستند.
