به گزارش ورزش سه، سپیدرود تیم اول شهرباران های نخ بار نقره ای نه تنها قدیمی ترین تیم گیلان که یکی از پنج شش تیم قدیمی ایران است که با بیش از نیم قرن قدمت همچنان نفس می کشد و در این سال ها چون زیر بار تغییر نام نرفته، از خوان کرم گسترده فوتبال ایران نیز نتوانسته نانی به سفره ببرد!
سپیدرود که با خون جگر و با همت عاشقانش موفق شده بود تا پس از سال ها حضور در فراموشخانه فوتبال ایران با یک دبل خیره کننده از لیگ دو به لیگ برتر راه یابد با چشم تنگی بدخواهان و طمع حاضری خورهای همیشه حاضر خیلی زود کام هوادارانش تلخ شد و دوباره راهی ناکجا آباد شد.
نقطه آغازین سقوط سپیدرود درست از همین ورزشگاه عضدی رشت کلید خورد، جایی که چشم اسفندیار رشتی ها شد و در حالی که در این ورزشگاه پیر در برابر هر حریفی می ایستادند و دژ تسخیر ناپذیرشامن بود، درست فردای روز صعود به لیگ برتر فروریخت و با بی تدبیری مسئولین وقت رشت به مخروبه ای بدل شد و سپیدرود تبعید شد به ورزشگاه سردار جنگل که سپیدرودی ها به درستی نام تبعیدگاه را برایش انتخاب کرده اند!
البته که ویران کردن ورزشگاهی که در دل شهر جای داشت به بهانه بازسازی سکوها (که تا امروز پس از شش سال هرگز به سرانجام نرسیده!) تنها هنر مسئولین رشت برای پروژه زمین گیر کردن سپیدرود نبود و یک نماینده برای تیم تازه لیگ برتری شده مدیرعامل منصوب می کرد و نماینده دیگر برای اینکه جا نماند یک مالک بدون پشتوانه مالی به سپیدرود تحمیل می کرد و دیگری که دیگر دستش به جایی بند نبود سرمربی تعرفه می کرد و این وسط کسی حواسش نبود (شاید هم بود و برایشان صرف نمی کرد!) که مهمترین کمک به یک تیم صد در صد خصوصی غیر وابسته به بودجه دولتی داشتن یک منبع مالی پایدار و قابل اتکا است، آن هم در فوتبالی که نود درصد تیم های لیگ برتری اش مستقیم و غیر مستقیم دست در جیب دولت دارند و آنقدر وتبال را گران کرده اند که هرگز یک تیم خصوصی نمی تواند در این نبرد نابرابر تاب بیاورد و باقی بماند.
ته تهش یک خرج سفر از شهرداری رشت برایش جور می کردند و در پاسخ این اعتراض که این پول ها ده درصد هزینه ها را هم پوشش نمی دهد می گفتند کمک مالی دولت به ورزش قهرمانی و تیم های خصوصی تخلف است و هرگز هچکدام شان نتوانستند پاسخ دهند که چرا این جرم برای تیم های نفتی جنوب و تیم های معدنی کرمان و صنعتی اصفهان و نظامی و غیره جرم نیست و لامصب تا به سپیدرود که می رسد می شود جرم! که البته شاید رویشان نمی شد بگویند مسئولین آنها عرضه اش را دارند و ما ناتوانیم از آن!
سپیدرود شش هفت سال است که در تبعیدگاه سردارجنگل و در جنگ مالکیتی و بی پولی و بی توجهی لیگ برتر را به لیگ یک و یک را به دو تبدیل کرده و هوادارانش با طومار نویسی و زجه زدن و اعتراض و حیا کن رها کن هرگز و هرگز نتوانستند از مسئولین شهرشان مرهم زخمی بگیرند و به همین سبب است در روز بازگشایی چمن ورزشگاه عضدی با حضور مسئولین رشت نه تنها خواسته ای از آنها نداشتند که حتی فریاد اعتراض و حیا کن و رها کن نیز نثارشان نکردند!
هواداران سپیدرود وقتی مطلع شدند مهدی تاج رییس فدراسیون فوتبال به رشت می آید با پرده نوشته هایی خطاب به او برای نجات محبوب ۵۵ ساله رشتی ها طلب یاری داشتند. در یکی از این پرده ها با امضای جامعه هواداری سپیدرود نوشته شده بود: «آقای رییس فدراسیون ما دندان طمع را از مسئولین این شهر کشیدیم به فریاد هویت فوتبالی این استان برسید»
این هواداران که در این ویدیو با آخرین درجه انرژی شان از رییس فدراسیون برای سپیدرود کمک گدایی می کنند تنها و تنها سرمایه این عشق کهنه هستند و همیشه هشدار می دهند «اگر سپیدرود بخشکد ماهی ها می میرند!» این هواداران در همین روزهای سخت اقتصادی مثل همه هزاران مشکل دارند اما در یک روز تعطیل غیر فوتبالی از ماندن کنار خانواده گذشتند تا فریاد مظلومیت سپیدشان را به گوش رییس برسانند تا شاید به قول آنها «به تاریخ کهنت ای سپیدرود، خروشی کن جاویدان»
البته بدون شک خود مهدی تاج بهتر از هر کسی در سفر به رشت دستگیرش شده که این هواداران دلسوخته چه می گویند و چرا برای نجات سپیدرود به او متوصل شده اند؛ همینکه در شیراز و تبریز و مشهد و اصفهان و اهواز جشن افتتاحیه ورزشگاه های مدرن را برگزار می کنند و در رشت در حالی که بک گراند رییس سکوهای متروکه و هنوز ساخته نشده ورزشگاه ۶۰ ساله عضدی قرار دارد و نمایندگان مجلسش برای قیچی زدن روبان افتتاحیه چمن عضدی با افتخار به هم بفرما می زنند خود پاسخ تمام پرسش هاست!
