۵ ژوئن ۲۰۰۲، شاتل فضایی اندور در ماموریت اس‌تی‌اس-۱۱۱ از مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا به سمت ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب شد.
ساخت این شاتل پس از فاجعه انهدام فضاپیمای چلنجر در سال ۱۹۸۶، برای جایگزینی آن آغاز شد و حدود پنج سال به طول انجامید.
اندور که جزو سه شاتل باقی‌مانده ناسا محسوب می‌شود، از نظر تجهیزات مدرن‌ترین شاتل ناسا است. کامپیوترهای قوی‌تر و همچنین سیستم پیشرانه آن در نوع خود منحصربه‌فرد بودند.
بازوی رباتیک که مجهز به یک دوربین پیشرفته و لیزر است، این امکان را به شاتل داده بود تا هرگونه صدمه‌ای بر بال‌ها و دماغه را پیدا و بازرسی کند. این فضاپیما پس از بازسازی‌های مفصل، اکنون مجهز به ابزاری است که می‌تواند به شبکه برق ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شود.
اندور در دوران خدمت بیست‌ساله خود، ۲۵ مأموریت را به اتمام رسانده و جمعاً ۱۴۸ فضانورد را به فضا برده است. این شاتل آخرین مأموریت خود را در سال ۲۰۱۱ انجام داد و پس از آن، مانند شاتل‌های دیگر بازنشسته شدند.
این پرتاب در ابتدا برای ۳۰ می برنامه‌ریزی شده بود، اما ابتدا به دلیل آب و هوای بد و سپس به دلیل مشکلات فنی در اندور به تعویق افتاد.
پس از تعویض یک قطعه، شاتل برای پرتاب در ۵ ژوئن آماده شد. ماموریت ۱۴ روزه اندور تدارکات را به ایستگاه فضایی بین‌المللی تحویل داد و همچنین سرنشینان فضانورد را در ایستگاه فضایی چرخاند. سه عضو اکسپدیشن ۴ با سه عضو اکسپدیشن ۵ جایگزین شدند.
