هیچ دریایی روی زمین آن‌قدر بزرگ نیست که سحابی کوسه را در خود جای دهد. این شکارچی هیچ خطری برای ما ندارد؛ زیرا فقط از گاز و غبار میان‌ستاره‌ای تشکیل شده است.

در تصویر امروز ناسا چه می‌بینیم؟

غبار تیره‌وتاری که در تصویر مشاهده می‌شود، تا حدودی شبیه به دود سیگار است که در اتمسفر خنک ستارگان غول‌پیکر شکل گرفته. گاز ستارگان پرجرم پس از انفجار و رانده‌شدن به فضا، دوباره در اثر گرانش متراکم می‌شود و با استفاده از تابش پرانرژی و بادهای ستاره‌ای پرسرعت خود که همچون ابزار مجسمه‌سازی‌ هستند، ساختارهای پیچیده‌ای را در ابری که زایشگاه آن‌هاست، ایجاد می‌کنند. گرمای حاصل از این فرایند، ابر مولکولی تیره را تبخیر کرده و باعث پراکندگی و درخشش سرخ گاز هیدروژن محیط می‌شود.

طی این فروپاشی، ما می‌توانیم این ابرهای بزرگ را با تخیل خود به شکل‌های مختلفی تصور کرده و از آن لذت ببریم؛ همان کاری که با ابرهای موجود در آسمان سیاره زمین انجام می‌دهیم.

سحابی کوسه با وسعت 15 سال نوری شامل سحابی‌های کوچک‌تری ازجمله «سحابی تاریک لیندز 1235» (Lynds Dark Nebula 1235) و «ون دن برگ 149 و 150» (Van den Bergh 149 & 150) است. سحابی کوسه در فاصله 650 سال نوری از ما در صورت فلکی قیفاووس قرار دارد.