در ۱۱ ژوئیه ۱۹۷۹، ایستگاه فضایی متروکه ایالات متحده، اسکای‌لب با سوختن در اتمسفر، بازگشت تماشایی به زمین را انجام داد و زباله‌هایی را بر فراز اقیانوس هند و استرالیای غربی باراند.
اسکای‌لب ایستگاه فضایی متعلق به ایالات متحده بود و برای ده سال برنامه‌ریزی شده بود، اما بودجه آن لغو شد و با ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی مأموریت آن به‌پایان رسید.
طرفداران سفرهای فضایی، نویسندگان داستان‌های علمی-تخیلی و دانشمندان بسیاری انتظار یک ایستگاه فضایی را می‌کشیدند که گام اولیه را برای اکتشافات فضایی رقم بزند. تلاش‌های دانشمندانی مانند ورنر فون براون و پایان برنامه آپولو باعث شد ناسا درباره ایستگاهی در فضا بی‌اندیشد.
بنابراین اسکای‌لب در مه ۱۹۷۳ راه‌اندازی شد و توسط موشک سترن به مدار پایینی زمین پرتاب شد.
این ایستگاه شامل ماژول فضاپیمای آپولو و ماژول خدماتی می‌شد که به آن متصل بود. ماژول خدمات دارای رصدخانه خورشیدی، کارگاه آموزشی و چندین آزمایشگاه بود.
ظرفیت ایستگاه اسکای‌لب سه نفر بود و از سه مأموریت پشتیبانی می‌کرد. مأموریت اول ۲۸ روز، مأموریت دوم ۵۸ روز و مأموریت آخر ۸۴ روز به‌طول انجامید.
تمام کارهای برنامه‌ریزی‌شده تا قبل پایان کار ایستگاه انجام شدند و آخرین فضانوردان در ۸ فوریه ۱۹۷۴ به زمین بازگشتند و این یک خداحافظی با اسکای‌لب بود.
آخرین سرنشینان، ایستگاه فضایی را در سال ۱۹۷۴ ترک کردند. با گذشت زمان، این ایستگاه شروع به خارج‌شدن از مدار کرد و به آرامی به زمین نزدیک و نزدیک‌تر شد.
ریاضی‌دان بریتانیایی دزموند کینگ هل از مؤسسه هواپیماهای سلطنتی در سال ۱۹۷۳ پیش‌بینی کرد که این ایستگاه به دلیل فعالیت‌های خورشیدی، زودتر از پیش‌بینی ناسا، از مدار خارج می‌شود. همین اتفاق نیز افتاد و طوفان‌های شدید خورشیدی مقصر فرورفتن زودرس ایستگاه بودند؛ زیرا فعالیت‌های خورشیدی جو زمین را گرم کرده بود.
در ساعات قبل از رویداد، کنترل‌کننده‌های زمینی جهت اسکای‌لب را تنظیم کردند تا خطر ورود مجدد به یک منطقه پرجمعیت را به حداقل برسانند.
با شکسته‌شدن قطعات اسکای‌لب در جو، ساکنان و خلبانان منطقه ده‌ها شعله و آتش بازی رنگارنگ را دیدند.
