«جواد ژن قهرمانی دارد و می‌تواند با دست‌های خالی استقلال را قهرمان لیگ کند». شاید این جملات، در ستایش از سرمربی استقلال گفته شده باشند اما نشان می‌دهند مدیرعامل این باشگاه، شناخت دقیقی از وضعیت دشوار این فصل لیگ برتر ندارد. موقعیتی که خطیر برای نکونام متصور شده، شبیه موقعیت یک فیلم هندی است. وقتی قهرمان داستان توسط پنجاه نفر محاصره شده و مدام به طرف‌اش شلیک می‌کنند اما هیچکدام از تیرها به او نمی‌خورد و آخرش او با یک حرکت دست، همه گلوله‌ها را به سمت خودشان برمی‌گردانند. خیلی دوست داشتیم باور کنیم که اینجا بالیوود است و چنین سناریوهایی به واقعیت تبدیل می‌شود اما قهرمانی در لیگ طولانی، فشرده و فرسایشی، تنها با امیدواری ممکن نخواهد شد.

جواد نکونام تا امروز در قامت مربی قهرمان لیگ برتر نشده است. او حتی در کورس قهرمانی لیگ هم نبوده و استقلال اولین باشگاهی است که می‌تواند این مربی را به رویای قهرمانی در فوتبال باشگاهی ایران برساند. پس صحبت کردن از ژن قهرمانی و این حرف‌ها، با منطق فوتبال سروکار ندارند. شاید خطیر به دنبال حماسه می‌گردد اما این اصلا شبیه رویکردی نیست که از یک مدیر حرفه‌ای انتظار داشته باشیم. خطیر می‌تواند یک تیم جوان برای استقلال بسازد. می‌تواند روی آینده باشگاه سرمایه‌گذاری کند و اساسا می‌تواند به یک برنامه درازمدت معتقد باشد اما چه تضمینی وجود دارد که خود او به محض روبرو شدن با اولین بحران، سرمربی را از لبه پرتگاه هل ندهد و او را به قربانی محبوب‌اش تبدیل نکند؟ نکو، جادوگر نیست که ورد بخواند و رقبا را یک به یک شکست بدهد. مربی در فوتبال ابزار می‌خواهد و این ابزار تا امروز در استقلال از او دریغ شده است. ظاهرا رویکرد مدیران باشگاه، نگاه به آینده است اما در چنین شرایطی صحبت از ژن قهرمانی و بردن جام با دست‌های خالی، خودش بزرگ‌ترین خیانت به این رویکرد به حساب می‌آید.

257 251