روز خبرنگار بهانه ای می شود چند خطی در مظلومیت خود بنویسیم. مظلومیتی که صرفا برای خودمان است و در دفاع از ملت و سرزمین اما این مظلومیت معنی و مفهومی ندارد.
بدرستی گفته اند که خبرنگاران مدعی العموم دوم اند و در استیفای حقوق عامه دارای وزن و کارکرد می باشند.
اما این مدعی العموم در دفاع از حق و حقوق شخصی خود مظلوم است و شاید تنها در روز ۱۷ مرداد به بهانه روز خبرنگار مهمان اذهان عموم شود و فردای آن روز باز به باد فراموشی سپرده شود.
خبرنگار آیینه تمام نمای جامعه است. انعکاس برخی مسائل ریز و درشت از زبان و قلم خبرنگار و روزنامه نگار فرصتی است تا در جهت تعالی جامعه قدم بردارد.
خبرنگار روح کنشگرانه دارد و می داند که رفتار منفعلانه با جانِ حرفه اش نمی خواند. او بدنبال اصلاح رویه هاست و دل در گرو سعادت عموم و توسعه کشورش دارد.
روز خبرنگار که فرا می رسد نگاه ها به سمت و سوی تحرکاتش معطوف می شود. جامعه یک روز در سال درمی یابد که این قشر زحمت کش و مظلوم چه قدرتی را صاحب است و اما چه رنجی از حاشیه های شغلش می برد.
احساس وظیفه و مسئولیت سرلوحه کارش است و با عزمی راسخ به دور از عافیت طلبی ها و محافظه کاری های معمول سعی در انعکاس و انتشار واقعیت ها دارد.
روز خبرنگار فرصتی است تا جامعه در نحوه زندگی و کسب درآمد خبرنگاران و روزنامه نگاران دقیق بشود. از نزدیک فشارها و استرس های کاری آنان لمس شود و تدبیری شایسته و بایسته اندیشیده گردد.
آری در قداست قلم و آنچه با آن می نویسند سوگند یاد شده است و خبرنگارِ صاحب قلم می داند که رسالت سختی به دوش دارد و بی ادعا، مظلوم و ساعی در راه اعتلای فرهنگ عمومی و آگاهی بخشی به مردم قدم و قلم برمی دارد و در نقش مدعی العموم وارد عرصه زندگی اجتماعی می شود.
آری و باری این یک روز را قدر نهیم و خبرنگار و روزنامه نگار واقعی را ارج نهیم. باشد که در قِبل گرامیداشت این یک روز در سال، گوشه ای از زحمات و تلاش های صادقانه و خالصانه آنان جبران شود.
انتهای پیام
