به گزارش "ورزش سه"، روز گذشته بود که جواد نکونام در مصاحبه خود، به انتقاد از برخی پیشکسوتان استقلال پرداخت. او در بخشی از صحبت هایش گفت: چهل درصد تيم پارسال رفته اند، سرمربى هم نسبت به سليقه اش حق دارد چند بازيكن جديد بياورد و چند بازيكن را كنار بگذارد. تا اينجا ما حداقل به ٧-٨ بازيكن در حد نام استقلال نياز داريم. اینکه

بعضی‌ها با بی‌ملاحضگی و ساده‌لوحانه چنین صحبت‌هایی می‌کنند، قابل باور نیست. من سخنم با هواداران استقلال است؛ آنها باهوش هستند و همه چیز را درک می‌کنند. به جاى

اينكه مشكل را حل كنيم مي‌خواهیم صورت مسئله را پاک کنیم و بگوییم مربی دروغ می‌گوید، ما بازیکن داریم! 

او در ادامه با انتقاد از پیشکسوتان استقلال اضافه کرد: اگر دوستان‌تان سرمربی بودند جرات داشتید این حرف‌ها را بزنید؟ من یک مثال بزنم. اگر همین اتفاق در تیم رقیب ما می‌افتاد و مثلا پرسپولیس ترابی و صادقی به همراه گولسیانی و پورعلی گنجی را از دست می‌داد، آیا یک پرسپولیسی مصاحبه می‌کرد و می‌گفت اتفاقی نیفتاده و خدا را شکر بازیکن داریم؟! در حالى که پیشکسوت استقلال، خودش تیم ما را ارنج می کند و دست آخر هم می گوید حالا قایدی و محبی رفته‌اند ایرادی ندارد که! این حرف‌ها کارشناسی و فوتبالی نیست. نمی‌دانم چرا دوستان درباره شکل آماده‌سازی استقلال حرف نمی‌زنند؟ سه اردوی پیش فصل ما کنسل شد. دو اردوی داخلی داشتیم یا یک اردوی خارجی مدنظرمان بود که هیچکدام جور نشد. 

بخش مهم این صحبت های نکونام، متوجه بهتاش فریبا، از بازیکنان سابق تیم ملی و کاپیتان باشگاه استقلال است. پیشکسوتی که با آبی ها افتخارات زیادی را کسب کرد و وی چندی پیش در صحبت هایی، به تشریح وضعیت باشگاه پرداخت و حتی اعلام کرد که باید به تیم نکونام امیدوار بود و از این تیم حمایت کرد. اما گویا بخشی از صحبت های فریبا به مذاق سرمربی استقلال خوش نیامده است. 

حالا نیز در دلنوشته ای که بهتایش فریبا در اختیار ورزش سه قرار داده است، او صحبت هایی را خطاب به نکونام منتشر کرده که در زیر می خوانیم: 

با سلام و احترام خدمت همه فوتبالدوستان و عاشقان واقعی تیم بزرگ و محبوب استقلال

اهل بیانیه نوشتن نیستم. از اعماق وجودم سخن می گویم. برای تیمی که نیم قرن به عشقش زندگی کرده ام. با بُردش در کنار مردم و طرفداران شادی کردم و با باختش غریبانه گریستم. اما زانوی غم بغل نکردم. چون از روزی‌که پا در مستطیل سبز گذاشتم، یاد گرفتم باید دست به زانو گرفت. باید برخاست و تلاش کرد تا شادی و امید را در میان مردم و در دل دوستداران استقلال طنین افکن کرد. 

قریب نیم قرن خود را سرباز استقلال پنداشته ام، سربازی که باید خدمت گذاری کند، ایثار و جانفشانی برای برافراشتن پرچم استقلال...! 

چه آن روزها که پیراهن این تیم را با افتخار و عاشقانه بر تن کردم و به عشقش بازی کردم و چه در همه سالهایی که در ارکان مختلف باشگاه خدمت گذار بودم یا حتی کنار بودم. 

آن روزها هم برای موفقیت استقلال دعا کردم، برای سربلندیش و برای افتخار آفرینش بنام ایران. 

هیچگاه در نقش منتقدی که جهت دار باشد، ظاهر نشدم. همواره از سر دلسوزی و در نقش یک راهنما، یک طرفدار، یک عاشق دلسوخته که شاید تجاربش موثر و بدون منت و از سر اخلاص باشد، لب به سخن گشوده ام. آرشیو سخنانم موجود است، در راستای تقویت بوده، برای آگاهی و پرهیز از ناهنجاری ها و ممانعت از ورود به سرزمین حاشیه ها! 

در آستانه فصل جاری لیگ برتر استقلال را بدلیل تغییرات مدیریتی مظلوم تر از همه دوران دیدم، دغدغه و اضطراب طرفداران نیز مزید بر علت بود. احساس دین کردم، همچون جواد نکونام که در سخت ترین شرایط کمر همت بست و جهادگونه قبول مسئولیت کرد. 

سخن از شرایط گفتم. از اینکه مقدمات پیش فصل برای پسر استقلال فراهم نشده، حتی ارودی قبل از فصل هم تدارک نشده، اما فرزند رشید و دلاور استقلال جوانمردانه برای صیانت از نام پرافتخار این باشگاه بزرگ مردانه وسط گود ایستاده است. 

در مکتب استقلال حمایت را آموخته ام، دستگیری و هدایت را ( نه مانع تراشی و سنگ انداختن) 

در مکتب استقلال همدلی آموخته ام ،مودت و دوستی و یکرنگی!