به گزارش بهداشت نیوز، کیم لوئیس (Kim Lewis) میکروبیولوژیست دانشگاه نورث ایسترن و پژوهشگر این مطالعات می گوید: من فکر می کنم این پایان راه تکامل به سوی اجتناب از مقاومت توسط آنتی بیوتیک ها است.

شنیدن این موضوع در بحبوحه بحران رو به رشد مقاومت ضد میکروبی که سومین علت مرگ و میر جهانی در سال ۲۰۱۹ بود و انتظار می رود تا سال ۲۰۵۰ منجر به مرگ ده میلیون نفر در سال شود، شگفت انگیز است.

لوئیس خاطرنشان می کند: ما در مرحله اول هستیم، اما مهم ترین موضوع در مورد کلوویباکتین، این است که درک ما را از آنتی بیوتیک ها و آنچه ممکن است گسترش می دهد. توسعه آنتی بیوتیک های جدید تا حدی چالش برانگیز است زیرا ۹۹ درصد از گونه های باکتری به طور مشترک در آزمایشگاه رشد نمی کنند.

با استفاده از تکنیکی که در مطالعات قبلی توسعه یافته بود، لوئیس و تیم تحقیقاتی اش باکتری تیم کلوویباکتین را از خاک جداسازی کرده و مجدد آن را کشت کردند که پس از سه ماه گونه جدید Eleftheria terrae carolina ظهور کرد.

مارکوس وینگارت (Markus Weingarth) شیمی ‌دان دانشگاه اوترخت، توضیح می ‌دهد: از آنجایی که کلووی ‌باکتین از باکتری‌هایی که قبلاً نمی‌ توانستند رشد کنند، جدا شده، باکتری‌های بیماری‌ زا قبلاً چنین آنتی‌ بیوتیکی را ندیده‌ و زمانی برای ایجاد مقاومت نداشته ‌اند.

کلوویباکتین خود را روی پوشش درونی باکتری ها قرار داد. در اینجا، فیبرهای رشته ‌ای از مولکول‌های پپتیدوگلیکان را جمع ‌آوری و متصل می ‌کند که باکتری‌ها از آن برای ساختن غشای سلولی که روی آن قرار دارد استفاده می ‌کنند. سپس باکتری ها غشای خود را در تلاشی بیهوده برای از بین بردن این عامل از بین می برند.

لوئیس توضیح می دهد: مهیج ترین موضوع این است که این آنتی بیوتیک منحصر به فرد است و به یک هدف بسیار ساده متصل می شود که نمی تواند تغییر کند.

از آنجایی که بخش فسفات مولکول ساختمان دیواره سلولی برای انجام عملکرد مولکول بسیار مهم است، باکتری ها نمی توانند ساختار را همانطور که با موفقیت با مولکول های هدف آنتی بیوتیک دیگر انجام می دهند، بدون عواقب تغییر دهند. اما این تنها یکی از راه هایی است که باکتری ها مقاومت آنتی بیوتیکی ایجاد می کنند، بنابراین هیچ تضمینی وجود ندارد.

در حالی که هنوز مطالعات زیادی برای انجام دادن وجود دارد، تحقیقات نشان می ‌دهد که پتانسیل تولید آنتی ‌بیوتیک‌ های با اثربخشی طولانی بسیار واقعی است.

شرح کامل این تحقیق در آخرین شماره مجله تخصصی Cell منتشر شده است.

منبع: سیناپرس