مهدی بذرافکن نوشت: امروز، روزنامه شیراز نوین چاپ شیراز در گفت و گویی با رییس اتحادیه صنف پزندگان شیراز (از رسته کله پز) از کمیاب شدن کله پاچه خام خبر داده است.
ظاهرا یک تهرانی آمده شیراز و کله پاچه‌های شیراز را بالاتر از نرخ مصوب خریداری کرده و آن‌ها را راهی تهران کرده است!
آنگونه که صمد روشن ضمیر رییس اتحادیه صنف پزندگان شیراز (از رسته کله پز) گفته، پیش از این کله پاچه خام به صنف کله پز ۲۰۰ هزار تومان فروخته می‌شده، اما خریدار تهرانی آمده و با ۱۰۰ هزار تومان اضافه یعنی ۳۰۰ هزار تومان کله پاچه‌های خام شیراز را پیش خرید کرده، نتیجه این که کله پاچه، گران‌تر از قبل و سخت‌تر از قبل به دست فروشندگان و مصرف کنند گان شیرازی می‌رسد.
حالا این که در شرایط اقتصادی فعلی و قیمت یک دست کله پاچه که تا ۷۵۰ هزار تومان هم می‌رسد چه کسانی توانایی خرید این خوردنیِ پرطرفدار را دارند، بماند.
نکته این جاست که اگر ماجرای همین یک فقره کله پاچه خام و چرایی گران شدنش را ببینیم آیینه‌ای تمام نماست از چرایی گران شدن سایر کالاها؛ چرا که نه؟
باور کنید گرانی طلا و دلار و درهم هم یک چیزی توی همین مایه هاست!
در محصولات باغی مثل لیمو و پرتقال و سیب و انار هم همین است؛ اگر روال معمولی اش طی شود باغدار با قیمتی منصفانه محصولاتش را به دست مصرف کننده می‌رساند، اما این وسط کسانی پیدا می‌شوند که محصول خوب را می‌قاپند و نرخ را بالاتر می‌برند و بالاتر هم می‌فروشند این وسط فقط مردم هستند که ضرر می‌کنند.
از بحث کله پاچه و مخلفاتش مثل «زبان» و «بناگوش» و «مغز» و «پاچه» و «یک جفت چشم» و «آبگوشت با مغز» و «سیراب شیردانی» دور نشویم.
اصلا بی خیال، همین مخلفاتی که از کله پاچه عرض کردم خودش دنیایی از حرف است؛ «زبانم» بند آمده. «مغزم» هنگ کرده. از کدام «پاچه» نداشته حرف می‌زنم؟! کدام «چشمان» سالم؟! اما با این حال نیشم تا «بناگوش» باز است!
و این حکایت تکراری است و همچنان باقی است ...
