به گزارش بهداشت نیوز، ضماد آن در مراحل اولیه التهاب و پماد آن در جلوگیری از سوختگی پای اطفال، ترک خوردگی نوک سینه‌ها و هومیوپاتی مصرف می‌شود. چای بابونه برای رفع سوء هاضمه،‌ بی خوابی، گرفتگی عضلانی، مسکن، دردهای شکمی توأم با نفخ، تب و بیقراری اطفال بکار می‌رود. اشتها آور تلخ و محرک معده و یک ماده شستشو دهنده خوب در زخم‌های باز است. روغن بابونه بصورت خوراکی در کولیک و گرفتگی عضلانی بکار می‌رود. گل آن در تورم، مفاصل دردناک و قسمتهای پینه بسته و سفت شده بطور موضعی مصرف می‌شود (2، 6).

آثار فارماکولوژیک مشاهده شده: استراگول موجود در گیاه سبب آسیب دیدگی DNA می‌شود که مکانیسم اثر ضدمیکروبی گیاه است (7). بابونه درموش صحرایی سالم و موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین اثر کاهنده قند خون داشته است (8).

احتیاط مصرف: ندرتاً گزارشاتی در مورد درماتیت تماسی و آنافیلاکسی منتشر شده است. مصرف خوراکی آن فقط زیر نظر متخصص مجاز است (9).

منع مصرف: در منابع منع مصرفی برای آن ذکر نشده است (5).

ترکیبات شیمیایی: اسانس (اسیدهای انگلیک و تیگلیک)، کومارین،‌ فلاونوئید، مواد تلخ، اسیدهای چرب، فیتواسترول، کولین، اینوزیتول (5).

نحوه و میزان مصرف:

1- دم کرده: یک قاشق سوپخوری گل گیاه، در یک فنجان آب بمدت نیم ساعت خیسانده شود. در مورد اطفال یک قاشق چایخوری هر نیم ساعت مصرف شود (3).

2- تنتور: 20-10 قطره در آب، سه یا چهار بار در روز میل شود (3).

3- روغن در مصرف خوراکی: شش قطره بر روی یک حبه قند، میل شود (3).

4- روغن در مصرف موضعی: یک اونس، معادل 1/31 گرم گل خشک یا تازه در روغن زیتون بمدت 24 ساعت خیسانده شود. قبل از مصرف صاف شود (3).

مصرف غذایی: مصرف غذایی ندارد (3).