خبرگزاری فارس- گروه غرب از نگاه غرب: طبق تحقیقاتی که واشنگتن پست به عمل آورده، ۱۸ درصد افرادی که در ارتباط با آشوب ششم ژانویه ساختمان کنگره دستگیر شده اند کسانی هستند که اعلام ورشکستگی کرده اند؛ رقمی که دو برابر میانگین کشوری است. یک چهارم این آشوبگران از سوی یک اعتبار دهنده تحت پیگرد قضایی قرار داشتند و از هر پنج نفر یک نفر در معرض از دست دادن خانه های خود به دلیل ناتوانی در بازپرداخت اقساط بانک قرار داشتند.
با این حال برای من به عنوان یک محقق اقتصاد سیاسی آمریکا که  تمرکز کارم بر بی ثباتی اقتصادی طبقه متوسط قرار دارد، این مسئله کشف غافلگیرکننده ای نیست. من از سال ۲۰۱۷ با ۴۸ آمریکایی که در حال طی کردن مراحل اعلام ورشکستگی شخصی قرار داشتند- نوعی از ورشکستگی که با هدف بالا بردن متوسط درآمد یا تلاش برای جلوگیری از ضبط شدن خانه خود در ابتدا از سوی خود فرد اعلام می شود -  گفتگو کرده ام و فیلم حدود ۵۰۰ دادگاه ورشکستگی را تماشا کرده ام. ضمنا هنگام گفتگو در مورد دلایل ورشکستگی کسانی که در تحقیق من شرکت داشتند، از پیشینه و سیاست های زندگی شان نیز مطلع شده ام.
بیشتر آنها گناه مشکلات خود را به گردن دولت یا نبودن تور ایمنی اجتماعی در آمریکا نمی اندازند، بلکه برخورداری دیگران از«کمک های استحقاقی» که امکان برخورداری «آمریکاییان سختکوش» را از این کمک ها از بین می برد، در وضعیت اقتصادی بد خود مقصر می دانند. همچنین دریافتم که منظور آنها از آمریکاییان «برخوردار از کمک های استحقاقی» اغلب اعضای گروه های اقلیت است.

چه کسی از کمک های رفاهی بهره می برد؟ من که نمی برم
این نوع سرزنش افراطی بیش از همه در میان طرفداران سفیدپوست و میانسال ترامپ مشهود بود که حدود یک سوم شرکت کنندگان در تحقیق مرا تشکیل می دادند.
در سال ۲۰۱۷ من با یک مکانیک سفیدپوست و پدر سه فرزند از یوتا گفتگو کردم که بعد از آن اعلام ورشکستگی شخصی کرده بود که نتوانسته بود وام های روزشماری را بازپرداخت کند که برای درمان پسر نوجوانش که دست به خودکشی زده بود دریافت کرده بود. بیمه او فقط درمان گروهی را پوشش می داد، در نتیجه او با پرداخت پنج هزار دلار از جیب خودش، پسرش را به یک مرکز درمان تخصصی فرستاده بود.
بعد از گوش دادن به داستان زندگی این مکانیک از او پرسیدم که به نظرش بزرگ ترین چالش هایی که پیش روی آمریکا قرار دارد چه هستند. او در جواب گفت: «چیزی که مرا دیوانه می کند این کسانی هستند که می گویند باید خودشان را برای جنگ داخلی آماده کنند» و سپس تاکید کرد که برده داری نسل ها پیش رخ داده و نسبت به این مسئله انتقاد داشت که چطور امروز هر کسی می تواند به خودش حق بدهد که بابت این اتفاق تاریخی، سزاوار دریافت خسارت و جبران است.
او حرفش را چنین خلاصه کرد که : «دریک کلام مشکل امروز جامعه ما به خصوص کودکان این است: کمک های استحقاقی.»
از «امی» که مدیر سفیدپوست یک خرده فروشی و مادر دو فرزند از شرق ماساچوست بود هم احساسات مشابهی را مشاهده کردم. او که در مورد دله دزدی ها در شغلش حرف می زد گفت: «معمولا می بینم که این مادران جوان دریافت کننده کمک های رفاهی دولت هستند که این کار را می کنند.» او همچنین تاکید کرد: «بیشتر وقت ها آنها از نژاد سیاه پوست یا پورتوریکویی هستند.»
امی گفت که قبلا زندگی اش به دریافت یارانه اجاره و دیگر خدمات اجتماعی متکی بوده. اما به نظر نمی رسید که خودش را یک «مادر دریافت کننده کمک های رفاهی دولتی» بداند. او گفت: «همیشه کار کرده ام و هر جور بوده گلیمم را از آب کشیده ام... اما وقتی به کمک های دولتی نیاز پیدا می کنم نمی توانم از آنها برخوردار شوم.»
بیشتر احتمال دارد که طرفداران سفیدپوست ترامپ از رنگین پوستان به عنوان دریافت کنندگان کمک های رفاهی دولت نام ببرند که استحقاق دریافت آن را ندارند، ولی از این جهت آنها تنها نیستند. بعضی از رنگین پوستان در حال ورشکستگی نیز درباره کسانی که برای گرفتن مزایایی که حق آنها نیست ولو به شکلی ظریف تر در سیستم دستکاری می کنند، از کلیشه های نژادی  استفاده می کنند.
زنی که او را جنیفر می نامم و در مرکز ماساچوست یک دستیار اجرایی است که برای نجات خانه اش از ضبط شدن اعلام ورشکستگی کرده به من گفت: «من هیچ وقت جزو دریافت کنندگان کمک های رفاهی نبوده ام. هیچ بچه نامشروعی ندارم و هیچ وقت کوپن های غذا نگرفته ام. چرا من به خاطر داشتن رفتار بهترم پاداشی نمی گیرم؟»

همه در یک خانواده
هر سال در ایالات متحده بیشتر از 250 هزار نفر اعلام ورشکستگی می کنند. محققان دریافته اند که بدهی از جمله عوامل اضطراب آور است، اما به نظر نمی رسد که اعلام این همه ورشکستگی از سوی مردم، مقامات را نسبت به بی ثباتی خطرناک وضعیت طبقه متوسط هشیار کند یا موجب درخواست برای ایجاد یک تور ایمنی قدرتمندتر در آمریکا شود.
اما ورشکستگی فردی عملا بخشی از  تور ایمنی متنوع دولتی- خصوصی آمریکا به شمار می رود. هر سال آمریکاییان با اعلام ورشکستگی از بیشتر از 100 میلیارد دلار بدهی خود خلاص می شوند، چون دولت فدرال می گوید که آنها نباید این بدهی ها را بازپرداخت کنند. تحقیقات نشان می دهد که این سیستم بخشودگی بدهی به شکلی بی تناسبی به نفع آمریکاییان سفیدپوست تمام می شود و در افزایش شکاف ثروت بین سیاهپوستان و سفیدپوستان نقش دارد.
احتمالا اگر کسی به شرکت کنندگان در تحقیق من بگوید که آنها به این طریق از کمک  های دولتی برخوردار شده اند به خشم می آیند. آنها خود را به چشم مردمان سختکوشی می بینند که ناعادلانه گرفتار مشقت شده اند، در حالی که هر کسی دیگری- به خصوص زنان، اقلیت ها و نسل هزاره ای ها- هر یک از جهتی استحقاق کمک هایی را که دریافت می کنند ندارند.
این روایت ها بخشی از چیزی هستند که من آن را ساز و کار آرچی- ادیت می نامم که به کمدی سیاه دهه 1970 «همه در یک خانواده» اشاره دارد. آرچی بونکر قهرمان این سریال یک «متعصب دوست داشتنی» بود که  به شدت از تغییر اجتماعی و نزاکت سیاسی عصبانی می شد.

من بعد از آن آرچی بونکر را بیشتر مورد توجه قرار دادم که در مصاحبه با یک مدیر سفیدپوست در یک شرکت حمل و نقل در شرق ماساچوست، دیدم که او عملا خودش را «آرچی بونکر» می نامد. این «آرچی» از جهتی ورشکستگی خودش را به نادیده گرفته شدنش در محل کار نسبت می داد، «چون به جای او به زنان و اقلیت ها بود که پر و بال داده می شد.»
در سریال تلویزیونی همه در یک خانواده، آرچی اغلب در سرکوب خشن دیدگاه های میانه روانه تر همسرش ادیت موفق می شد. من متوجه شدم که در زندگی واقعی، افراد تیپ آرچی بونکر که از نظر مالی بی ثبات و در خطرند، اغلب دیگران را ترغیب می کنند که با تعریف رادیکال آنها از مشقت اقتصادی همراه شوند یا دست کم به آن اعتنا کنند.
برای مثال وقتی از «پتی» یک نسخه بردار پزشکی سفیدپوست که او هم اعلام ورشکستگی کرده بود پرسیدم آیا به نظرش برنامه های کمک های اجتماعی در آمریکا مورد سوء استفاده قرار می گیرند یا نه، گفت که «من کسانی را نمی شناسم که از سیستم سوء استفاده کرده باشند.»
اما بعد «پتی» به شوهرش که یک ناظرساختمانی است اشاره کرد و با اوقات تلخی گفت: «او با چند تا از این اسپانیایی ها کار می کند که قانونی نیستند، ولی آنها یک جورهایی می توانند فشار بیاورند و از سیستم پول بیرون بکشند. می دانی، این از نظر من یک شکل از برخورداری از کمک های استحقاقی است!»

نویسنده: تس وایز(Tess Wis) استادیار علوم سیاسی کالج امهرست

منبع: https://b2n.ir/j62308

انتهای پیام.