برادران رایت از سال 1900، در کیتی هاوک، ایالات‌متحده آمریکا، در تلاش برای ساخت اولین ماشین پرنده سنگین‌تر از هوا بودند. تا اینکه در سال 1903 Flyer I را ساختند که موتور آن دارای بازده 66 درصدی بود. این موتور نسبت به موتورهای تولیدی برتری داشت و نسبت وزن به قدرت کافی برای استفاده در هواپیما داشت.
این هواپیما که با نام رایت فلایر شناخته می‌شود، محصول یک برنامه پیچیده چهار ساله بود که توسط ویلبر و ارویل رایت در سال 1899 انجام شد.
در 17 دسامبر 1903، رایت‌ها، دوبار توسط این وسیله پرواز کردند. اولین پرواز توسط ارویل به طول 39 متر در 12 ثانیه ثبت شد. سه پرواز دیگر در آن روز صبح انجام شد که برادران به‌عنوان خلبان تعویض شدند. در چهارمین پرواز همان روز، ویلبر 279 متر را در 59 ثانیه طی کرد. او در این پرواز توانست وسیله را کنترل کند، حالا دیگر شکی نمانده بود که رایت‌ها می‌توانند پرواز کنند.
در طول طراحی و ساخت هواپیمای آزمایشی توسط رایت‌ها، آنها همچنین پیشگام بسیاری از اصول و تکنیک‌های اساسی مهندسی هوانوردی مدرن بودند. مانند استفاده از تونل باد و آزمایش پرواز به‌عنوان ابزار طراحی.
درحالی‌که برادران و سایرین حاضر درمورد پرواز طولانی صحبت می‌کردند، وزش باد هواپیمای رایت فلایر را واژگون کرد و آن را روی شن‌ها انداخت. این هواپیما به شدت آسیب دید و دیگر هرگز پرواز نکرد. اما رایت‌ها به آنچه در نظر داشتند دست یافته بودند.
آنها در سال‌های 1904 و 1905 نسخه‌های دیگر فلایر را ساختند و این طرح را عملی کردند. در 5 اکتبر 1905، ویلبر با سومین هواپیمای برقی برادران، پرواز تماشایی 39 دقیقه‌ای را انجام داد و 39.2 کیلومتر را طی کرد.
در سال 1928 این هواپیما در موزه علوم لندن به امانت گذاشته شد و قبل از ارسال نیز بازسازی شد. پس از جنگ جهانی دوم این هواپیما در سال 1948 به ایالات‌متحده بازگشت.
فلایر در مراسمی مفصل در 17 دسامبر، که چهل و پنجمین سالگرد پرواز بود، رسماً به مؤسسه اسمیتسونیان اهدا شد و از آن زمان تاکنون در آنجا در معرض دید عموم قرار گرفته است.
