بیش از ۶۰ سال از نخستین مالچ پاشی در شن زار‌های خوزستان می‌گذرد و این زمان طولانی هم نتوانسته میان موافقان و مخالفان استفاده از مالچ تفاهمی ایجاد کند. حالا این داستان قدیمی بار دیگر محل بحث فعالان و کارشناسان محیط زیست قرار گرفته است. موافقان مالچ پاشی تبدیل ۶۳ هزار هکتار از شن زار‌های خوزستان به جنگل‌های دست کاشت را دلیلی بر موفقیت اجرای مالچ پاشی در استان می‌دانند و مخالفان نیز تثبیت خاک به بهای سنگین از بین رفتن اکوسیستم طبیعی شن زار‌ها و آسیب به محیط زیست را غیرقابل توجیه می‌دانند. کارشناسان حوزه بیابان و منابع طبیعی معتقدند مالچ پاشی به همراه تثبیت بیولوژیک یکی از روش‌های موفقیت آمیز تثبیت ماسه‌های روان است و مخالفان بر این باروند که آثار و پیامد‌های منفی مالچ پاشی بیشتر از نتایج مثبت است و به دلایلی انجام این کار را لازم نمیدانند. برخی فعالان و کارشناسان محیط زیست از بین رفتن اکوسیستم تپه‌های شنی و ماسه‌ای و متعاقب آن گیاهان و جانوران منحصر به فرد و کمیاب مناطق شنی و مهاجرت گونه‌های کمیاب جانوری بومی را از جمله نتایج منفی مالچ پاشی می‌دانند و از طرفی در دفاع از مالچ پاشی، تثبیت ماسه‌های روان، افزایش تولید علوفه در هکتار و توسعه دامداری، جلوگیری از هجوم ماسه‌های روان به مناطق مسکونی و در نهایت جلوگیری از مهاجرت روستاییان را دستاورد‌های مثبت مالچ پاشی می‌دانند.