چرا دولت درشرایط ارزی خاص کشور که منابع ارزی برای مصارف واجبی، چون دارو یا کالا‌های اساسی و مانند آن محدوداست باید با زیرپا گذاشتن یکی از بدیهیات مسلم شرعی، به زائران متشرع، متمکن و معزز خانه خدا که اصولا این سفر را برای کسب فیض معنوی ودرک مراتب بالاتر الهی انجام می‌دهند، یارانه و رانتی بدهد که به نفع کشور نیست و احتمالا شمار بزرگی از مردم وحتی خود زائران مشمول هم از آن راضی نیستند؟
اجماع فقهای معزز اسلام بر اصل وجوب «مستطیع بودن» یا توانایی مالی داشتن برای انجام سفر حج ، که به استناد آیه 97 سوره مبارکه آل عمران با ترجمه :( و بر مردم واجب است که براى خدا قصد زیارت خانه کنند؛ البته براى کسانى که توانایى رفتن به‌سوى آن را دارند)، صورت گرفته ، مصوبه اخیر هیات وزیران مبنی بر تخصیص ارز زیر قیمت بازار به بهای هر دلارحدود 39 هزارتومان برای حج 1403 را درمعرض تردید و پرسش قرار می دهد.
اگر شرایط ارزی کشور عادی بود و ارز کافی برای همه مصارف ضروری وجودداشت، باز شاید تخصیص ارز به قیمت یارانه ای به زوار محترم خانه خدا قابل اغماض بود اما اکنون اتخاذ این تصمیم سراسر ضرر از نظر شرعی وعرفی و با توجه به اثر آن بر زندگی مردم ،چه ضرورتی دارد؟
