یافته‌های جدید پژوهشگران آموزش نشان می‌دهد کوچک‌کردن کلاس درس نمی‌تواند به افزایش نمرات و انعطاف‌پذیری دانش‌آموزان خانواده‌های کم‌درآمد کمک کند. کاهش تعداد شاگردان در یک کلاس حتی شاید مانع از این شود که آن‌ها بهترین عملکرد خود را داشته باشند.
نتایج همچنین نشان می‌دهند که افزایش تعداد معلمان نمی‌تواند به بهبود عملکرد درسی دانش‌آموزان فقیرتر کمکی کند. درعوض، آن‌ها می‌گویند که معلمان باید بسیار منظم باشند و خبرگی خود را در جهت بهبود یادگیری دانش‌آموزان استفاده کنند.
نتایج این پژوهش با بررسی داده‌های بیش از ۲,۷۰۰ دانش‌آموز دبیرستانی ژاپنی و چینی با خانواده‌های کم‌درآمد حاصل شده‌اند. پژوهشگران می‌گویند که سیاست‌گذاران آموزش باید روی معلمان باکیفیت سرمایه‌گذاری کنند و منابع مالی را برای کم‌کردن تعداد دانش‌آموزان کلاس‌های درس هدر ندهند.
معلمان باکیفیت که می‌توانند به‌خوبی از روش‌های آموزش استفاده و نظم کلاس را برقرار کنند، انعطاف درسی را در دانش‌آموزان افزایش می‌دهند. برعکس، تأکید بی‌مورد روی کاهش دانش‌آموزان یک کلاس کمکی به افزایش انعطاف نمی‌کند. کلاس‌های کوچک حتی می‌توانند معایبی برای انعطاف داشته باشد.
انعطاف درسی عبارت است از توانایی دانش‌آموز برای مقاومت در برابر ناملایمات و عملکرد خوب در مدرسه. این انعطاف ثابت نیست و می‌توان آن را تغییر داد و به اتفاقاتی که درون مدارس و کلاس‌ها رخ می‌دهد بستگی دارد.
پژوهشگران به مطالعه کیفیت تحصیل و خصوصیات ۱,۵۹۴ دانش‌آموز رشته‌های علمی در ژاپن و ۱,۱۱۴ دانش‌آموز در منطقه ماکائو چین پرداختند. همگی این دانش‌آموزان از خانواده‌های کم‌درآمد بودند و ۱۵ تا ۱۶ سال سن داشتند. جمعیت کلاس‌های آن‌ها از ۱۵ تا ۵۰ نفر متغیر بود.
دانش‌آموزان در سه دسته با انعطاف پایین، متوسط و بالا قرار گرفتند. پژوهشگران می‌خواستند بدانند کدام‌یک از عوامل کلاس درس، منابع مدرسه و فرهنگ مدرسه در قرارگرفتن دانش‌آموزان در دسته با انعطاف بالا مؤثر است.
تمام دانش‌آموزان در برنامه بین‌المللی ارزیابی دانش‌آموزان (PISA) شرکت کرده بودند. این برنامه توانایی دانش‌آموزان را برای استفاده از مهارت‌های خواندن، ریاضی و دانش علمی ارزیابی می‌کند. PISA همچنین عوامل زیادی نظیر نظم معلم و سطح پشتیبانی از دانش‌آموزان را بررسی می‌کند. انگیزه و اضطراب دانش‌آموزان هنگام ارزیابی نیز درنظر گرفته می‌شود.
یک-سوم دانش‌آموزان سطح انعطاف بالایی داشتند، یک-چهارم پایین و بقیه متوسط. دانش‌آموزان با انعطاف بالا دیدگاه بسیار مثبتی به مدرسه، علم و شغل آینده خود داشتند. آن‌ها در مقایسه با دیگر دانش‌آموزان زمان بیشتری را برای یادگیری علم صرف می‌کردند، اما برای امتحان‌ها اضطراب داشتند.
معلمان علم و روش‌های تدریس آن‌ها نقشی حیاتی در انعطاف دانش‌آموزان دارند. یافته‌ها نشان می‌دهند که دانش‌آموزان از نظم کلاس، دستورالعمل‌های درسی معلم، تدریس پرسش‌محور و پشتیبانی معلم بهره می‌برند. در ژاپن، مهم‌ترین عامل انعطاف بالا تدریس پرسش‌محور و در ماکائو، دستورالعمل‌های معلم بود.
کوچک‌بودن کلاس در ماکائو تأثیری روی انعطاف نداشت و در ژاپن تأثیر منفی داشت. در ژاپن، تنها یک رده افزایش اندازه کلاس باعث بهبود ۱٫۲ برابری نمرات دانش‌آموزان می‌شد.
یافته‌های دیگر این مطالعه می‌گویند که بدرفتاری در کلاس درس و در مدرسه انعطاف دانش‌آموزان را کاهش می‌دهد.
این مطالعه به معلمان می‌گوید که باید دانش‌آموزان را برای رعایت از قواعد کلاس و حفظ نظم راهنمایی کنند. همچنین آن‌ها باید دروس را متناسب با نیازهای دانش‌آموزان آماده کنند.
