چند ماه قبل مجید جلالی گفته بود با اطمینان می‌گویم قلعه‌نویی از مورینیو بهتر است. خود امیر در جام ملت‌ها تاکتیک تیم ملی را با منچسترسیتی مقایسه کرده و بعد از جام ملت‌ها نیز جوانگرایی در تیم ملی را با رئال مادرید قیاس کرد! افشین قطبی هم که صحبت از حضورش در تیم ملی است، گفته قلعه‌نویی، فرگوسن ایران است!
سؤال اینجاست که واقعاً چه اصراری به این قبیل مقایسه‌ها وجود دارد و اساساً بیان چنین جملاتی چه مشکلی را حل می‌کند؟ سؤال دیگر اینکه آیا این قبیل اظهارنظرها به سود قلعه‌نویی است یا به ضررش؟ فراموش نکنیم که تیم ملی به رغم بازی بسیار خوب مقابل ژاپن (به خصوص در نیمه دوم) به قطر باخت و مقابل هنگ‌کنگ و سوریه هم خوب نبود. در چنین شرایطی اسم آوردن از مورینیو، فرگوسن، گواردیولا و... صددرصد به ضرر قلعه‌نویی است همان‌طور که دستیار او یعنی سعید الهویی چند اصطلاح انگلیسی در تلویزیون گفت و حسابی سوژه شد. قلعه‌نویی مربی کارنامه‌داری است و به هر حال فدراسیون تصمیم گرفته با او ادامه بدهد اما بدترین مدل دوستی با او استفاده از یکسری الفاظ و مقایسه‌اش با بهترین مربیان دنیاست. اصلاً کجای فوتبال ما شبیه فوتبال روز دنیاست که مربیان‌مان مثل مورینیو و گواردیولا باشند؟ امیر قلعه‌نویی ۶۰ ساله هم قاعدتاً نیازی به این مقایسه‌ها و تعریف و تمجیدها ندارد و اگر کمی فکر کند، خودش متوجه می‌شود که این کار بدتر فوتبالدوستان را عصبی می‌کند.
