این نماز، دو نماز دورکعتی است که به نیت نماز یکشنبه ماه ذی‌القعده به‌جا آورده می‌شود. در هر رکعت، یک‌بار سوره حمد، سه بار سوره توحید، یک‌بار سوره ناس و یک‌بار سوره فلق خوانده می‌شود. پس از پایان چهار رکعت نیز هفتاد بار اِستغفار (گفتن ذکری مانند اَستَغفِرُ اللهَ و اَتوبُ إلیه) کرده و یک‌بار لا حَول و لا قوةَ الا بالله گفته می‌شود و در پایان دعای «یا عَزِیزُ یا غَفَّارُ اغْفِرْ لِی ذُنُوبِی وَ ذُنُوبَ جَمِیعِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فَإِنَّهُ لَا یغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ» را می‌خواند. همچنین قبل از نماز، غسل می‌کند.
سید ابن طاووس در کتاب اِقبال الاعمال، روایتی را که مستند این نماز است از انس بن مالک از پیامبر(ص) نقل می‌کند.
از رسول اکرم(ص) نقل شده است که هر کس نماز یکشنبه ذی‌القعده را به جا آورد، توبه‌اش پذیرفته و گناهانش آمرزیده می‌شود، دشمنان او در روز قیامت از او راضی شوند، با ایمان می‌میرد و دین و ایمانش از وی گرفته نمی‌شود؛ قبرش گشاده و نورانی شده و والدینش از او راضی می‌گردند؛ آمرزش شامل حال والدین او و ذریه‌اش می‌گردد؛ توسعه رزق پیدا می‌کند؛ مَلِک الموت با او در وقت مردن مدارا کند؛ به آسانی جان دهد و...
میرزا جواد ملکی تبریزی از علمای شیعه به خواندن این نماز توصیه کرده است.
زمان خواندن این نماز، یکشنبه ماه ذی‌القعده است و در هر ساعتی از روز می‌توان آن را خواند. مطابق روایتی که در اقبال الاعمال نقل شده، اگر در یکشنبه دیگر ماه‌ها نیز به‌جای آورده شود، پاداش آن را خواهد داشت.
